San Angelo

De saaiheid van de weg naar Pecos en van Pecos zelf bleef hetzelfde in de route van gisteren van Pecos naar San Angelo. De enige belevenis van formaat onderweg was een viaduct over een snelweg heen. Ik heb vanaf dat punt foto’s gemaakt maar zoals wel vaker geven ze niet goed weer wat ik op dat moment zag . Kwaliteit van de fotograaf, de camera of de klimatologische omstandigheden? De laatste 150 mijl naar San Angelo begon het wat te golven. Elke keer als je dan op de bovenste punt van zo’n golf komt zie je de weg in de horizon verdwijnen en als je dan op dat punt in de horizon aankomt, gebeurt hetzelfde, in een vaste, gelukkig eindige, herhaling. Als je links kijkt zie je alleen maar bush, als je rechts kijkt zie je een spoorlijn meelopen en daarachter ook niets dan bush en, o ja, jaknikkers natuurlijk. Hun laffe toegeeflijkheid komt me ondertussen de neus uit. En verder is er niets, geen tegenliggers, geen meeliggers.
Je doet op zo’n weg niets anders dan naar een vast denkbeeldig punt zo’n dertig meter voor je staren en je raakt in een soort verengd bewustzijn waaruit je wakker wordt als je in een subroutine terugschakelt en je de klap van de versnellingsbak hoort. Het lijkt dan alsof je een stuk tijd overgeslagen hebt, met andere woorden, het valt in tijd allemaal wel mee. Ik was om een uur of drie op de KOA camping van San Angelo en dat heeft niet veel kwaliteiten maar een positieve: een zwembad! Daar heb ik wat gebadderd en tegen zessen heb ik me begeven naar een bar/restaurant dat ik op de weg hierheen gespot had. Dat had ik goed gezien. De boel werd daar op een overdekt terras koel gehouden met heel fijn sproeiwater!

Afgezien van een paar honderd vierkante meter die ze hier aanduiden met historic downtown, is San Angelo net zo onpersoonlijk, uitgestrekt, schreeuwerig en lelijk als de meeste andere Amerikaanse steden die ik ondertussen ken. Ik heb vanmorgen met een routebeschrijving de wandelroute van historic downtown gelopen. De wandeling begon bij Fort Concho dat in de 19e eeuw deel uitmaakte van een reeks forten die waren aangelegd om bescherming te bieden tegen de Indianen. In feite kwam die bescherming erop neer dat vanuit die forten aanvallen werden uitgevoerd op indianendorpen waarvan de bevolking verjaagd of uitgeroeid werd. Toen een van de medewerkes van het Vistor Center hoorde dat ik uit Duitsland kwam, liet hij mij een foto zien van Hitler met een andere persoon en vroeg mij of ik de tekst op de achterkant wilde vertalen. Toen ik hem begon uit te leggen dat ik met die man niet veel ophad, zei hij dat hij dat best wel snapte maar hij had de foto uit de nalatenschap van zijn broer die vorig jaar op zijn 87e was gestorven. Het bleek dat de foto officieel was geautoriseerd door Hitlers hoffotograaf Hoffmann, dat het een foto was van het bezoek van de Poolse minister van BZ Beck aan Duitsland en dat die foto was opgenomen in een boek gewijd aan het glorieuze leven van de Führer. Ik heb de man verteld dat volgens mij deze foto tot de Amerikaanse oorlogsbuit behoorde. Hij vond zijn broer postuum een oorlogsheld.
Historic downtown kent verder een waterpartij die betaald is door de lokale middenstand en die dat willen weten ook. Zie foto. Verder zijn er van het oude centrum een stel huizen gerestaureerd. Ik lunchte in een ervan, een chique restaurant dat voorheen een bankgebouw was. Het gerucht gaat dat er van de bank een ondergrondse tunnel linea recta naar het bordeel ging dat ernaast lag, zodat de geachte clientele naast of na de bancaire zaken ook andere zaken anoniem op orde kon brengen. Toegang tot de tunnel werd mij vriendelijk doch beleefd geweigerd….
Morgen verder, 300 mijl, laatste lange stuk, naar San Antonio.