Busreis Tapachula naar San Salvador

Voor 72 us dollar ben ik sinds gisterenmorgen onderweg van Tapachula (Mexico) naar Tegucigalpa in Honduras. Een reis van anderehalve dag met de bus, een belevenis van voortdurende verandering van landschap en uitzichten op landelijke en dorpse taferelen. Het is niet van mezelf maar ik ervaarde het hier sterk: het reizen zelf is het genoegen, meer nog dan het reisdoel (zekere in een stofvrije goedgeveerde aircobus...).
Vannacht was de tussenstop in San Salvador, een stad met twee gezichten: een historisch centrum dat die naam verdient vanwege de ca 200 jaar oude gebouwen en dat kun je goed zien want er lijkt nooit wat aan gedaan te zijn. Je ziet er ook nog steeds de resten van de aardbeving uit de jaren tachtig. Het is zoals de taxichauffeur me vertelde el barrio de los poveres. Er leven enorm veel daklozen en hij wees me links en rechts op stapels lege bekers en plastic zakjes: de restanten van de dagelijkse uitdeling van chocola en brood door de charitas. Het was er donker, met hier en daar een plas licht van een lantaarnpaal en er hing een zware dieseldampnevel die het ademen in de avondhitte nog moeizamer maakte. Wat een tegenstelling met de plek waar hij me heen bracht: nieuw aangelegde pleinen met donteinen we eromheen fraaie gebouwen die met een stuitende regelmaat werden afgewisseld door nieuwgebouwde Wendy's, Macdonalds en Pizzahuts. Lang leve de Amerikaanse culinaire kindercultuur in een land van pupusas, pavo en frijoles. Ik was nu in het gebied van de rijken, aldus nog steeds de chauffeur, en daar stond mijn hotel van 38 dollar per nacht...
Het was al laat en alleen de gemelde ketens waren nog open, dus at ik bij macdonalds en wat een opluchting is het als je dan gerechten voorgezet krijgt die in Nederland, Nieuw Zeeland, Curacao, Mexico, India, where ever, precies hetzelfde smaken, je voorgezet door jeugdig personeel dat een standaard drillcursus heeft gevolgd in vriendelijk lachen en bedienen en dat alles in een omgeving die o-ver-al hetzelfde is. Dat je dan niet hoeft te denken: wat eet ik nou toch weer en je niet hoeft af te vragen of het wel binnen zal blijven. Wat een culinair avontuur! En het besef van de leefomstandigheden even verderop leverde ook nog een akelig schurend gevoel in me op, wat heb ik genoten van mijn triple burger met gigacola (gratis refill mogelijk).
Zo dat is eruit.
Het is nu 6.45u hier, nog wat mail beantwoorden, ontbijten, rondkijken in San Salvador (ik probeer wat foto's te maken maar vind het van het kaliber ramptoerisme om dat te doen bij mensen in ellendige leefomstandigheden) en dan om elf uur inchecken en om twaalf uur vertrek, ben ik 8 uur later in tegucigalpa.
Geen foto's vandaag, misschien morgen weer!