van San Salvador naar Tegucigalpa

Na een goed beveiligd ontbijt in mijn hotel in San Salvador had ik nog de tijd om een beetje rond te kijken in de betere wijk van SS. Terwijl ik daar rondwandelde zag ik een oud dametje pennen verkopen aan automobilisten die moesten wachten voor het stoplicht. Ik raak door mijn pennen heen, niet omdat ik zoveel schrijf maar omdat ik ze kwijtraak en dus bestelde ik bij haar twee pennen. Ik betaalde 1 dollar omdat ik niet goed hoorde wat ze ervoor wilde hebben maar toen ik verder liep kwam ze me achterna met nog twee pennen. Ik had duidelijk te veel betaald maar liet haar, ruimhartig als ik ben, die twee pennen houden. Moet toch een beetje wennen aan de prijzen: ik betaalde 50 dollarcent voor een koffie en een royaal glas verse sap!
Om half elf werd ik opgehaald door de taxichauffeur die me ook gebracht had en die me beloofd had links en rechts onderweg te stoppen zodat ik wat foto's kon maken. De foto's herinneren aan een akelig politiek verleden en aan de aardbeving van 1986. Zie foto's.
Na een busreis die vooral lang duurde door het oponthoud aan de grens tussen El Salvador en Honduras, en een taxitrip van een half uur kwam ik in mijn hotel in Tegucigalpa, een oase: bewaking met geweer aan de deur, koud bier en ik mocht er ook een sigaartje roken.
Het oponthoud aan de grens was volgens de buschauffeur een pesterij van de hondurese autoriteiten. Zoals jullie ondertussen zullen weten maken El S en Honduras ruzie om een eilandje (konijneneiland, heet het) waarvan het bezit tussen de beide landen betwist wordt. In de bar bij mijn hotel sprak ik Hondurezen die denken dat er een nieuwe oorlog komt tussen de beide landen (na de Voetbaloorlog in 1980, de Konijneneilandoorlog?) domweg omdat de overheid de aandacht wil afleiden van de werkelijke problemen in dit land die ze niet kunnen oplossen omdat na aftrek van hun eigen 'kosten' van de geïnde belastingen er te weinig overblijft voor gezondheidszorg, onderwijs en een een fatsoenlijke infrastructuur. Toen ik daaraan toevoegde dat er ook wel wat gedaan zou kunnenworden aan de milieuvervuiling, reageerden ze laconiek dat dat probleem achteraan het rijtje hoorde en misschien wel behoorde tot het andere rijtje van onoplosbare problemen...
Na te veel sigaartjes en wat te veel bier had ik geen zin meer om te schrijven, wel om nog snel even een auto te regelen voor de komende week hier, en wel om me in bed te laten vallen, vandaar dat ik dit schrijf vanuit Comayagua, waarover straks meer.