busreis naar Windhoek

Maandag 16 februari
Gistermiddag om 12.30u vertrok de bus naar Windhoek, 19 uur rijden door een tamelijk saai landschap met veel struikgewas en weinig uitzicht. De enige afwisseling gaven de dorpjes van hutten met rieten daken her en der langs de weg. Veel gelezen (Steinbeck, Grapes of wrath) en gedommeld. Slapen was onmogelijk door de ongelooflijke herrie van de TVserie die alsmaar in de bus afgespeeld werd. Een Afrikaanse serie van werkelijk in alle opzichten erbarmelijke kwaliteit, niet veel beter dan de derderangs series van Amerikaanse en Spaanse makelij die je in de lounges van hotels en restaurants ziet. Zo slecht dat je je ogen er niet van af kunt houden en je je met niets anders bezig kunt houden dan je storen en verbazen over het feit dat mensen die rommel in hun huiskamer ( of hutje) willen ontvangen.
Aan de grens met Namibië een ebolacheck. Je wordt op een stoel gezet en gescand ( op wat weet ik niet, kreeg een onduidelijk en onvriendelijk antwoord) en dan krijg je een fiche die je bij de immigratiebalie moet afgeven. Daarna de Caprivi strip op, een bizar overblijfsel uit de koloniale tijd, een strook land van zo'n vijftig km breed en 500 km lang die Zambia met Namibie verbindt. De strip is het resultaat van koehandel tussen de koloniale machten - het begon ermee dat de Duitsers een verbinding wilden vanuit Namibië naar het binnenland van Afrika. De strip 'dankt' zijn naam dan ook aan een Duitse generaal met een zeer onduitse naam: General Count Georg Leo von Caprivi di Caprara di Montecuccoli. jawel. Rond de eerste wereldoorlog is met het gezag over het gebied geschoven tussen Duitsland en Engeland. De details bespaar ik je maar het is een beschamend stuk geschiedenis. Later heeft de strip nog gediend als uitvalsbasis voor Zuidafrikaanse troepen voor de strijd tegen de onafhankelijkheid van Namibië en tegen de Unita in Angola dat aan de noordzijde grenst. Een gebied dat tot 2002 in voortdurende staat van oorlog was, ontoegankelijk voor toeristen. De bus is er zonder problemen doorheen gereden. Wel moest tot driemaal toe iedereen de bus uit voor een militaire controle.
De weg door de strip was kaarsrecht, het landschap plat en langs de weg opnieuw alleen maar struikgewas dat af en toe terugwijkt voor een dorpje, maisveldjes en weidjes waarop een koe of een paar geiten grazen. En als het uitzicht wat verder reikt kon je zien dat het landschap afdaalt naar de Okavangodelta. De dorpjes zijn schoon, geen zooi langs de weg, de erven van de huisjes en hutjes keurig aangeharkt, veel schoner dan in Kenia en Tanzania, iets schoner dan in Zambia. Aan alles kun je zien dat ze het in Namibie een stuk beter hebben, aan de wegen, de verkeerslichten waar men minstens naar lijkt te kijken, de reclameborden langs de weg, de overheidsgebouwen, de vrachtwagens, de tankstations en de veel moderne auto's, niet de rijdende wrakken die ik in Kenia en Tanzania zag.
De ontvangst op het busstation in Windhoek was ook anders of eigenlijk, die was er niet. Geen verkopers, geen aanbieders van transport, geld of wat dan ook. Daar sta je dan in het vroege ochtendlicht te wachten tot een taxi wil stoppen. Dat duurde een half uurtje. Die rijdt me door Windhoek, een absoluut moderne stad met brede boulevards, mooie gebouwen, goed onderhouden parken en malls van haast Amerikaanse allure. In het hotel aangekomen kom ik er na wat telefoontjes al gauw achter dat ik de jeep niet eerder kan krijgen en ook dat ik alleen voor de komende nacht de reservering van mijn kamer kan vervroegen. Met behulp van de receptioniste regel ik een huurauto voor de komende dagen. Ik besluit tot een verblijf van 2 dagen in Sossusvlei, 300 km naar het zuiden. Voor morgen en overmorgen boek ik een hotel in de buurt vaan Sossusvlei en kom donderdag weer hier terug. Geregeld. Enige probleem: ik kan hoe dan ook met ipad of iPhone geen internetverbinding krijgen in dit hotel. Receptie en management hebben zich er uitvoerig mee bemoeid maar om een of andere reden lukt het gewoon niet en dat is op z'n zachtst gezegd vervelend. Gewoon kut dus.