Sossusvlei en Sesriem Canyon

Woensdag 18 februari

Sossusvlei

Wat een ruimte! Wat een kleuren! Wat een schoonheid! Wat een onbarmhartige hitte! Hoewel de zon zich niet helemaal aan de afspraak hield en slechts af en toe het prachtige landschap met daarin enorme vlakten en hoge zandduinen bescheen, begreep en zag ik toch waarom iedereen die naar Namibië gaat de Sossusvlei een must vindt. Het gaat hier trouwens niet om de dageraad zelf want die is, zoals op meer plekken, gewoon voor de klassiekers onder jullie rosevingerig maar om wat die zon met het landschap doet.
Ik was om 05.00u weggereden in het aardedonker. Je rijdt in een uur van Solitaire naar de ingang van het park, een afstand van 85 km. Goed te doen want de zandwegen zijnhier uitstekend. De enige reden om de snelheid niet te hoog op te voeren is de kans op overstekend wild. In mijn geval waren dat over de grond twee konijnen, een springbok en een soort rat, door de lucht twee grote uilen. Niet geraakt. Bij de ingang van het park was gelukkig een pompstation want ik was vergeten te tanken en had slechts genoeg voor 85 km op en neer, maar in her park moet je nog eens 65 km rijden. Je moet er niet aan denken dat je hier onderweg met een lege tank strandt...De weg naar de Vlei (een laagvlakte die bij veel regen eens in de zoveel tijd onder water komt te staan) was adembenemend. Een onafzienbare vlakte en aan weerzijden zandduinen van ongekende hoogte die door de wind gevormd worden en als de zon schijnt een prachtig lijnenspel geven tussen licht en schaduw. De bekende toerisme-affiches van Namibië. Ik mocht het laatste stuk niet rijden omdat ik een 2WD reed en heb de rest gelopen. Geen straf, alleen word je tot vervelens toe uitgenodigd om in een open jeep plaats te nemen. In de vlei heb ik een zandduin ( deels, zover mijn moed het toeliet) beklommen en dat gaf een prachtig zicht op de vlakte. Er zijn mensen die op hun wandelschoenen van zo'n duin af skiën, lijkt me een geweldige kick, iets voor een volgend leven misschien, niet voor vandaag.
Zie de foto's om een beetje mee te beleven van wat ik zoal zag.
Daarna teruggereden en onderweg een dutje gedaan omdat ik te vroeg was opgestaan en in slaap viel achter het stuur. Vlak bij de ingang nog een canyon bekeken, de Sesriem Canyon. Niet heel bijzonder, na al dat moois. Daarna doorgereden naar Maltashöhe, een dorp, datzijn beste tijd gehad heeft. In het begin van de vorige eeuw hebben zich er een aantal Zuidafrikaanse militairen gevestigd. Zij kregen daar grond als beloning voor hun inzet in WO1. Ze begonnen schapenfarms maar door de droogte lukte dat allemaal niet en trokken ze weg. Gek genoeg zie je nog grote kuddes schapen rondlopen. Verder valt over Maltashöhe te melden dat het zijn naam dankt aan de vrouw van een Duitse generaal die hier ooit de baas was. O ja, en er is een winkel van sinkel die de Pappot heet en nog een o ja, het is vreemd om hier zwarte jongeren suidafrikaans te horen spreken.
Tot mijn grote schrik was de afstand naar mijn uitvalsbasis Solitaire intussen opgelopen tot 170 km. In 1:40 was ik thuis, die zandwegen zijn echt uitstekend te berijden. Alleen als je harde zijwind krijgt begin je een beetje de driften maar verder kun je prima doorrijden. En het landschap liet het hier een beetje afweten, plat zo ver het oog reikt en een kaarsrechte weg. Nou kunnen da ook ingredienten zijn voor een meer spirituele trip, maar daar stond mijn hoofd niet naar. Ik moest 170 km rijden. Als begeleiding had ik Dylan in de oortjes. Dat rijdt ook lekker
Morgen ga ik weer terug naar Windhoek. Ga nog uitzoeken wat ik wil zien, mijn eerste plan, Walvisbaai en Swakopmund aan de kust, is me net te ver. Dan moet ik morgen meer dan 500 km rijden. Geen zin in.
Overigens heb ik hier dus geen internet voor mijn ipad, wel voor mijn iphone. Zowel in Windhoek als hier is de uitleg dat er meer mensen zijn die problemen hebben met de apple machinerie voor communicatie. Dat is trouwens geen uitleg, want dan zou ik nog wat kunnen doen. Maar goed. Ik heb dat nog niet eerder meegemaakt. Misschien het enige minpuntje van Namibië dat verder in alle opzichten een fijn, vriendelijk, optimistisch en gastvrij land is. Heb je zin in Afrika maar twijfel je vanwege de cultuurclash, begin dan in Namibië! Maar ja, ik zit hier allemaal verslagjes te schrijven en krijg die niet verstuurd. Dat is op z'n zachtst gezegd vervelend. Gewoon k dus.