6 maart, Okavango

Vrijdag 6 maart, Okavango

Om 5.45u de wekker gezet omdat ik om 6.45u zou worden opgehaald voor de boottrip. Ik heb gezien: een aantal hippo's, een baby krokodil, giraffen, rode moerasantilopen, talloze vogels en de zeer kleine kikkertjes die ik hier 's avonds steeds hoor en het geluid maken van een belletje. Maar het viel wat tegen, de boottrip behalve dan dat het op zich een kick is om doorde Okavangodelta te varen tussen het riet en door wijdse lagunes. Ik had wel wat meer beesten verwacht als krokodillen, nijlpaarden en olifanten maar het schijnt dat het water te laag staat. Over de prijs moet ik nog wat kwijt. Je betaalt 65 euro per uur voor de boot, niet per persoon. Er kunnen 9 mensen mee, dus bij een volle boot valt de prijs erg mee. Voor een alleen reizende is het duur!
Ik vertelde gisteren over de bijeneter die hiernaast de auto komt vliegen. Dat heeft, begrrewp ik van mij gids, een zeer platte reden: de auto trekt namelijk insecten aan en, inderdaad, dat weten de roodborstbijeneters als geen ander. Slim! Maar wat ik aanzag voor een warm welkom, bleek dus pure gemakzucht.
Vanmiddag nog een game drive gedaan. Score: impala's, een waterbuffel die zo oud was dag ie z'n kont niet meer kon afvegen, bavianen, velvet monkeys, gnoes, heel veel vogels en een paar olifanten. Één van die olifanten stond op de weg en wilde er niet vanaf. Ik wilde er toch langs en dus reed ik zachtjes vlak langs het beest en dat vond ze denk ik niet leuk want ze trompetterde. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar ik schrok wel. Mag ik eraan herinneren dat die beesten drie meter hoog zijn, 3000 kg wegen en dat hier geen afrastering bestaat tussen beest en mens?? Maar goed, ik was er wel voorbij. Echter: ik was een loop aan het rijden en dus moest ik, een tijdje later, weer langs die plek en jawel hoor, daar stond ze nog steeds, pontificaal midden op het pad. En daar bleef ze staan, vermoedelijk omdat ze me herkende (het geheugen van een olifant is fabelachtig, weten we van een beroemde sterspot). Tja, eerst maar een tijdje gewacht en een spelletje gedaan. Ik met de jeep naar voren, zij achteruit, ik in de achteruit, zij weer terug naar het pad. Dat schoot niet op maar uiteindelijk maakte ze enigszins plaats voor me. Ik kon erlangs, hè hè, en in het snelle voorbijgaan zag ik, dat weet ik zeker, dat ze naar me knipoogde.
Ik heb ondertussen besloten vandaag hier weg te gaan. De 3e brug oversteken vind ik geen optie, ik moest zelf vandaag nog iemand lostrekken die zich, van de andere kant komend, in het water had vastgereden! Nee, daar heb ik geen zin in. Er zijn twee opties: ik rijd dezelfde weg terug als ik gekomen ben of ik ga wel de brug over vanaf deze kant en rij een andere gate uit. is te doen, maar dan heb ik meer benzine nodig. Het blijkt dat je die hier kunt krijgen bij degene die de boottochtjes doet, kosten: 4 dollar per liter, vier!! Normaal nog niet één dollar. Ik heb vriendelijk (nah!) maar zeer beslist bedankt en wel uitgelegd dat de werking van vraag en aanbod zijn grenzen kent. Makkelijk gezegd als je weet dat je het tankstation toch wel zult halen! Ik moest overigens weer aan Grapes of wrath van Steinbeck denken. Bevat veel universele thema's.
Dus ga ik morgen dezelfde weg terug naar Maun, ik gooi daar alles vol met benzine, en dan door naar het noorden, richting de Namibische grens. Die route voert langs de westelijke panhandle van de Okavango, schijnt heel mooi te zijn. We zullen zien. Ik droom vannacht vast van Duitsers en benzine.....

Decadent: er is hier straks een ouder Duits echtpaar neergestreken met een jongeman uit Zuid Afrika. Die laatste is chauffeur, vuurmaker, kok, afwasser, tentopzetter, gids, en alles wat je verder maar bedenken ( of niet bedenken) kunt. En ze rijden rond in een jeep die uitstraalt dat ie nooit nergens zal vastraken, noch in zand, noch in de modder, nergens niet!