13 maart, Van Namutomi naar Halali in Etosha NP

Vrijdag 13 maart, naar Halali
 Om 5.45u opgestaan, tent opgevouwen en vastgemaakt, gedoucht, ontbeten en op weg. Ik heb mijn route zo uitgestippeld dat ik geen pad en geen waterhole mis. Prachtige route deels langs de ein-de-lo-ze vlakte van de Etosha Pan. Die is zelfs vanaf de maan te zien. Veel beesten van de bekende soort en maar wat opviel was het aantal hyena's bij een van de waterholes. Één liep met wat leek op de huid van een beest en alle andere sjokten achter hem aan in de hoop dat ie iets van zijn buit zou laten vallen. Verderop trof ik nog een hyena. Die schrok zó van mij dat ie zijn gevonden buit, een niet meer zo herkenbare bok, spontaan uit zijn bek liet vallen, zie foto voor het kadaver.  Ik bleef bij  de buit staan en hij draaide er in wijde cirkels omheen maar durfde niet dichterbij te komen. Jammer, was een natuurromantisch plaatje geweest van het alledaagse leven hier. 
Ik zag grote hoeveelheden zwartsnoetantilopen, rode hartebeesten,  elandantilopen en duikers (een soort reuzenpincher onder de herten). Maar ook, op het laatste deel, dat de Rhinodrive heet, geen rhino's, wel olifanten. En opnieuw ging het fout. Ik had geleerd dat als je zo'n beest je op de weg tegemoet komt, je even in de achteruit moet gaan en dan langzaam erlangs. Dit beest had de cursus niet gevolgd en kwam toen ik hem wilde passeren, recht op mij af. Ik ben toen vliegensvlug opnieuw in de achteruit gegaan en heb een terugtrekkende beweging gemaakt om hem toch maar vooral heel duidelik te maken dat hij daar de baas was. Uiteindelijk kwam ik erlangs, niet omdat het beest dat in zijn logge goedsheid toestond maar omdat ie besloten had om vanwege motieven die alleen hij kende, het pad te verlaten. Pfff, ik heb het er toch niet op. Al het andere spul laat me redelijk koud, maar zo'n gevaarte van 3000 kg die in de irritatiemodus schiet tegen een jeep die, met inhoud, de helft weegt, dat kan niet goed aflopen. En dan te bedenken dat ik in een ander park nog fluitend ( nou ja) langs zo'n kolos gewandeld  ben! 
Ik sta nu op de camping van Halili, het middelste van de drie overnachtingsplekken in het park. Straks nog een drive, nu een biertje en een duik in ht zwembad.
Nou, dat was opnieuw een bijzondere ontmoeting. Rij ik vanmiddag niet op de Rhinodrive, waar je olifanten tegenkomt, maar op zo maar een weg, rij je bijna tegen een rhino op. Het beest schrok niet eens, ging door met wat ie aan het doen was, water drinken uit de plassen op de weg. Geweldig! Wat een kolos is dat van zo dichtbij! Maar toch minder eng dan een olifant... Zie foto's. Voor de kenners: een zwarte neushoorn. Je hebt hier ook witte maar dan moet je goed opletten of het een echte witte is of een die wit is door het stof omdat al het beestenspul en ook de struiken in de buurt van de Etosha Pan licht kleuren. Over die witte neushoorns nog het volgende. Die heten wit, niet omdat ze zo wit zijn maar omdat ze een brede bek hebben ontwikkeld waarmee ze makkelijker gras kunnen grazen. De andere, zwarte, neushoorn graast niet maar eet blad van bomen en struiken en heeft daarom een spitsere snoet ontwikkeld. Nou,  dat 'witte' van die witte neushoorn is een verbastering van het Nederlandse 'wijde' ( vanwege die brede bek dus) naar het Engelse 'wide' en dat is weer verbasterd naar het Nederlandse 'witte'. Naast een evolutietheoretisch  dus ook een linguïstisch interessant verschijnsel, die witte en zwarte neushoorns! 
Overigens heb ik met Patrick en een stel andere mannen uit Epe in ht Amboseli Park in Kenia witte neushoorns gezien. Nou zijn die echt wel wat witter (lichtgrijs) dan die zwarte neushoorn, die op zichzelf ook weer niet echt zwart is, maar grijs. Dus misschien is dat hele linguistische verhaal  van het genre: 'se non è vero, è bon trovato'!  
Ik zou haast vergeten dat ik op een van de twee enige uitkijkpunten in de Etosha ben geweest. Dat is bijna het zo indrukwekkend als een neushoorn (wit of zwart) of olifant tegen komen. Dat kwam ook door het weer. Je moet je een eindeloze vlakte voorstellen, een groot meer dat bijna altijd droog staat, en op de achtergrond regen- en  onweersbuien. Dat was van een aparte schoonheid. Zie de foto's, hoewel die niet helemaal mijn beleving weergeven.
Ik schrijf dit alles nadat ik in het plaatselijke restaurant heb zitten genieten van een kudu steak. Errug lekker, maar ik wist dat omdat ik ergens in Ghanzi, Botswana, ook zo'n steak kreeg voorgezet. Voor alle duidelijkheid, gekweekte kudu, natuurlijk! En voor de niet-kenners: een kudu is een hertachtige die stevig in het vlees zit. Ik zal een foto toevoegen aan dit verslag.