17 maart Opuwo

17 maart, Opuwo

Vanmorgen werd ik om 8.00u opgehaald door Titus, mijn gids en tevens manager van het hotel en een stagiaire van hem. Titus heeft trouwens een half jaar stage gelopen in Duitsland voor zijn hotelmanagementopleiding en sprak behoorlijk Duits. Na een half uur rijden kwamen we in het Himbadorp.
De deal is dat ik hem 55 dollar betaal voor een privébezoek van drie uur. Van dat geld gaat een deel naar de gemeenschap hier in Opuwe, en van dat geld koopt hij ook allerlei producten die zij de Himba geven in ruil voor het bezoek: olie, suiker, meel, etc, geen snoep, geen alcohol! Zelf had ik een fles per ongeluk gekochte limonadesiroop meegenomen en dat mocht weer wel. De Himba laten hun dorp zien, vertellen over hun gewoonten en gebruiken, laten zien hoe zij het materiaal maken waarmee de vrouwen zich insmeren en opmaken en jij bent dan als bezoeker vrij om rond te kijken en foto's te maken. Ook is onderdeel van de deal dat ze, nadat je alles gezien hebt, een markt bezoekt die ze ter plekke inrichten, en daar wat koopt natuurlijk. De vrouwen uit de naburige nederzettingen komen ook, ze gaan met zijn allen in een kring zitten, spreiden hun eigen gemaakte producten op een doek voor zich uit en en bieden die te koop aan.
Het was wat ongemakkelijk, je voelt je indringer en fotograferen is sowieso niet makkelijk, per slot van rekening zijn ze half gekleed. Maar ze doen ontspannen en vriendelijk en gaandeweg voel je je meer op je gemak. Ik was niet de eerste bezoeker daar en een aantal van hen heeft duidelijk vaker geposeerd, dat zie je op de foto's!
De Himba is van oorsprong een nomadenvolk. Tegenwoordig leven de meesten in een dorp. Het woord dorp is te groot. In zo'n omheinde plek, zeg maar een Mehrfamilien wohnung woont een aantal families die afstammeling zijn van de stichter die geëerd wordt met een graf binnen de omheining. In het midden is de heilige plaats van de koraal, niet meer dan een vuurplaats met een bos takken die elke dag even wordt aangestoken ter verering van de voorvaderen.
In de nederzetting is een moestuintje voor bonen, spinazie, mais en zo. Ze leven van veel geite- en rundvlees gecombineerd met maismeel en groenten. Ze maken hun eigen zure boter en eten die op of smeren die op het lijf.
De vrouwen krijgen al vroeg kinderen, maar dat wil niet zeggen dat ze dan getrouwd zijn of gaan trouwen met de verwekker ervan. Dat kan iemand anders zijn. Ze wassen zich nooit, smeren zich in met een mengsel van klei, zure boter en een rode kleurstof en kleden zich met de huiden van de beesten. Ze dragen allerlei sierrasen waarvan een aantal betekenis hebben en een aantal louter versiering zijn (wat ook een betekenis is).
Een bijzonder akelige gewoonte is dat bij jongens en meisjes van een jaar of twaalf de twee middelste snijtanden onder eruit gebroken worden ( dat lees je goed). Dat is het teken dat je tot de Himba behoort. De Demba, een andere volk, doet dat weer anders, daar vijlen ze de twee snijtanden in het midden boven tot twee driehoeken.... Je leven lang Himba of Demba!
Nou, het waren een aantal uren met heel bijzondere indrukken en ervaringen.Zo kun je dus ook leven. ik heb zelden zo'n onoverbrugbaar cultuurverschil gevoeld. Alhoewel, als je dan 's middags in Opuwo een Himba in vol ornaat ziet lopen met een mobiel tegen haar oor, dan schuurt dat toch wat met het romantische gevoel van de 'goede wilde'....maar erg mooi om mee te maken allemaal. Zie de foto's.
En de mannen? Die waren er niet, die zijn in de buurt of verder weg het vee aan het uitlaten of in Opuwo vee aan het verkopen.
Vanmiddag gebruik gemaakt van de WiFi hier om foto's te plaatsen bij de laatste verslagen. Verder een rondje dorp, even zwemmen, zonnen, lezen (hè, een beetje onze eigen wereld!) en dit verslag schrijven.
Morgen? Ik weet het nog niet, in ieder geval naar het Zuiden, richting Sesfontein. Ik zie wel.