van de Brandberg naar Gross Barmen Lodge, Okahandj
Blijf op de hoogte en volg Ruud
23 Maart 2015 | Namibië, Windhoek
Zondag 22 maart, van de Brandberg naar Gross Barmen Lodge, Okahanja
Dat was dus de goden verzoeken, gisteren. Ik had verteld wat de schades aan de jeep waren, rij ik vandaag op mijn allerlaatste volle dag op de allerlaatste gravel road, passeert me een gigantische vrachtwagen ( op zondag!) en pets! steen tegen de ruit, sterretje in de ruit. K... En vooral K... omdat ik op intuïtie afweek van de geplande route over een teerweg, de eerste sinds dagen....
Het eerste deel van de route was weer erg mooi, met prachtige roodbruine uitzichten op bergen en rotsformaties die her en der geïsoleerd uit het vlakke land oprijzen en vooral het beeld van het alsmaar kleiner wordend bergmassief van de Brandberg die in de ochtendzon vuurrood kleurde. De kleurrijke combinatie van de onmetelijke en onafzienbare ruimte en de ontoegankelijke taartpunten die uit dat vlakke land steken, maken het tot een bijzonder en spannend landschap. Ik kan hier dagen doorheen rijden zonder me te vervelen. Dat werd anders naarmate ik dichter bij Windhoek kwam. Het werd vlakker, de begroeiing werd eentoniger, alleen maar struiken en nog eens struiken. Toen ik bij mijn eindbestemming voor vandaag, Okahanja, kwam, besloot ik, opnieuw intuïtief, af te slaan naar een Lodge, 25 km van de grote weg. De naam, Gross Barmen sprak kennelijk tot mijn verbeelding. Dat pakte anders uit. Het begon allejezus hard te stormen, regenen en onweren. En tegen de tijd dat ik bij de Lodge kwam zag ik geen hand voor ogen meer. Dat heb ik het hier, en trouwens ook elders, zelden of nooit zo meegemaakt. Bovendien was het een chique maar erg saaie camoing in een saai landschap. Ik kon wel vanaf mijn kampeerplek met Annelies en Niek facetimen en mijn jeep stond ondertussen te schudden in de storm.
Ik had de achterklep omhoog laten staan en toen ik op zeker moment ging kijken bleek er aardig wat water naar binnen gewaaid te zijn. Alles nat. Bovendien had zich water verzamel op de achterklep en toen ik die, klaar voor een dinertje in de lodge en daarop gekleed, dichtmaakte kreeg ik een enorme plens water over me heen. Toen dacht ik, ik wil naar huis!
Ondertussen heb ik droge kleren aan, zit ik in de lodge te genieten van een game steak, gemsbok, en schrijf ik dit verhaal. Buiten regent het nog steeds....
Dat was dus de goden verzoeken, gisteren. Ik had verteld wat de schades aan de jeep waren, rij ik vandaag op mijn allerlaatste volle dag op de allerlaatste gravel road, passeert me een gigantische vrachtwagen ( op zondag!) en pets! steen tegen de ruit, sterretje in de ruit. K... En vooral K... omdat ik op intuïtie afweek van de geplande route over een teerweg, de eerste sinds dagen....
Het eerste deel van de route was weer erg mooi, met prachtige roodbruine uitzichten op bergen en rotsformaties die her en der geïsoleerd uit het vlakke land oprijzen en vooral het beeld van het alsmaar kleiner wordend bergmassief van de Brandberg die in de ochtendzon vuurrood kleurde. De kleurrijke combinatie van de onmetelijke en onafzienbare ruimte en de ontoegankelijke taartpunten die uit dat vlakke land steken, maken het tot een bijzonder en spannend landschap. Ik kan hier dagen doorheen rijden zonder me te vervelen. Dat werd anders naarmate ik dichter bij Windhoek kwam. Het werd vlakker, de begroeiing werd eentoniger, alleen maar struiken en nog eens struiken. Toen ik bij mijn eindbestemming voor vandaag, Okahanja, kwam, besloot ik, opnieuw intuïtief, af te slaan naar een Lodge, 25 km van de grote weg. De naam, Gross Barmen sprak kennelijk tot mijn verbeelding. Dat pakte anders uit. Het begon allejezus hard te stormen, regenen en onweren. En tegen de tijd dat ik bij de Lodge kwam zag ik geen hand voor ogen meer. Dat heb ik het hier, en trouwens ook elders, zelden of nooit zo meegemaakt. Bovendien was het een chique maar erg saaie camoing in een saai landschap. Ik kon wel vanaf mijn kampeerplek met Annelies en Niek facetimen en mijn jeep stond ondertussen te schudden in de storm.
Ik had de achterklep omhoog laten staan en toen ik op zeker moment ging kijken bleek er aardig wat water naar binnen gewaaid te zijn. Alles nat. Bovendien had zich water verzamel op de achterklep en toen ik die, klaar voor een dinertje in de lodge en daarop gekleed, dichtmaakte kreeg ik een enorme plens water over me heen. Toen dacht ik, ik wil naar huis!
Ondertussen heb ik droge kleren aan, zit ik in de lodge te genieten van een game steak, gemsbok, en schrijf ik dit verhaal. Buiten regent het nog steeds....
-
23 Maart 2015 - 11:17
Louis:
Ja, ja, de laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar wel een mooi verhaal.
Geniet nog van de laatste dagen!
Groetjes,
Louis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
