8 maart, Todsilo Hills

Zondag 8 maart Todsilo Hills

De Tsodilo Hills vormen een heiligdom voor de San. Uit onderzoek blijkt dat ze daar al 100.000 jaar wonen (volgens mij gingen we toen net rechtovereind lopen!). Het zijn vier heuvels die liggen in een landschap dat daar nauwelijks aanleiding toe geeft: het is hier verder heel erg plat. Dat maakte op de Bosjesmensen zo'n indruk dat ze aan de heuvels allerlei mythische betekenissen hebben toegekend. Zo gaat bij hen het verhaal dat toen de heuvels nog zacht waren en de dieren nog konden praten, de goden koeien en mensen daar hebben losgelaten. Daar begint dus hun scheppingsverhaal. Er zijn op die heuvels allerlei tekeningen gevonden van giraffen, elandantilopen, die voor de San heilig zijn, neushoorns en daarnaast allerlei nonfiguratieve afbeeldingen. Ze dateren van 600 na Christus tot 100 jaar geleden. Maar als je de San vraagt wie die tekeningeni gemaakt hebben, dan zeggen ze dat zij dat in ieder geval niet geweest zijn! Bijzondere bescheidenheid. Hoe dan ook, de heuvels zijn tot werelderfgoed verklaard en dat betekende dat plotseling elke toerist die in de buurt kwam, waaronde dus deze, de heuvels moet opzoeken. Er hangen in het museumpje van Todsilo Hills getuigenissen van locals die helemaal niet blij zijn met de komst van het toerisme naar het gebied. De heiligheid en gewijdheid van het gebied is voor hen daarmee verloren gegaan. Tragisch verhaal.
De heuvels liggen niet ver van Sepupa: 30 km teer, 30 km zandweg. De hele zandweg had ik als liftster een San- mevrouw met haar zoontje naast me. Het was erg stil, we spraken elkaars talen niet. Ze begreep wel dat ik een foto ging maken.
Toen ik bij de Tsodilo Hillas aankwam heb ik meteen een gids besteld, want zonder gids mag je daar niet rondlopen. Dat is wel logisch met al die rotstekeningen. Die gids van mij kwam echter niet opdagen, evenmin als die van een Zuidafrikaans stel, Suzette en Andrew. Dus besloten we gedrieen, na enig wachten, toch de wandeling door de heuvels te maken, zonder gids. Dat was erg leuk, we hebben veel gekletst, gefotografeeerd en de rondwandeling zonder gids ging ook prima. Na afloop hebben we nog wat gedronken uit de ijskasten van onze jeeps en toen we daarmee bezig waren kwam een van de mensen van het museum naar ons toe met de vraag of iemand van ons de afgelopen nacht in Swamp Stop lodge had geslapen. Ja, ik dus! Nou, na veel gedoe hadden ze me opgespoord want ik had mijn ipad in de receptie van de lodge laten liggen. Geweldig hë?moet je in Nederland overkomen. Moet je er zelf achteraan! Ze kwamen hem alleen niet brengen en dus moest ik terug naar die lodge in Sepupa en ben ik daar vannacht maar weer gebleven.