18 maart, van Opuwo naar Warmquelle

18 maart, van Opuwo naar Warmquelle

Van Opuwo naar Warmquelle is ca 150 km over een goede gravelroad met één niet te onderschatten obstakel, de Joubertpas. Een zeer steile pas over een weg die deels uit los zand bestaat omdat ze er aan het werk zijn. Het was behoorlijk steil maar goed te doen. De route was trouwens prachtig en voerde over een soms slingerende gravelroad door een droog en bloedheet landschap met flinke, afgeplatte heuvels. Ik had nog een kans op bergolifanten, maar niet gezien. Wel springbokjes en een duikertje. Daar ga ik weer, macht der gewoonte.
De tocht duurde bijna vijf uur. Dat kwam onder andere doordat ik onderweg een Himbaechtpaar met kind oppikte. Ik maakte de deal: zij een lift, ik foto's en dat was OK. Je snapt niet wat ze allemaal meeslepen: een grote fles ( zure) melk en een bakje (zure) boter naast een grote dichtgeknoopte doek vol kleding en andere spullen. En dat voor een doktersbezoek. Ze moesten namelijk naar een centrum voor Healthcare and Social services. Dat ligt dan een half uur rijden van de 'grote' weg, in de middle of nowhere en daar kunnen de mensen uit de dorpen in de wijde omgeving naar toe om zichzelf te laten onderzoeken, voorlichten, en om de ontwikkeling van hun kinderen te checken. Ik bracht het Himbastel daarheen en sprak af dat ik zou wachten tot ze klaar waren zodat ik ze daarna weer bij de grote weg kon afzetten. Per slot van rekening heb ik de tijd, niet waar? In het half uur dat ik moest wachten ontmoette ik bij de ingang van het centrum drie jonge medewerkers. Ik heb beloofd hun namen in mijn weblog op te nemen: Vikapita, Ritiuee en Vetjauripi. Zij krijgen na hun secondary school een training van een half jaar en kunnen dan eerste hulp bieden en gezondheidsvoorlichting geven. Dat gesprek verloopt dan toch ook weer wat moeizaam door het gebrekkige Engels, de officiële moedertaal!, maar het is een verademing vergeleken bij de communicatie die ik met het Himbastel in de jeep had! Het was wel een bijzondere ervaring om zo'n Himbavrouw naast je in de auto te hebben en dan moet je ook nog schakelen terwijl zij met haar blote dij tegen mijn versnellingspook aan zit. Je snapt natuurlijk dat ik uiterst discreet geschakeld heb. Hoe je dat doet? Laat ik aan geïnteresseerden nog wel eens zien! En de geur van de Himba, die een combinatie is van een wat zure lucht ( de boter) en een lekkere houtgeur, hangt nu nog in de auto!
Verderop nog twee jonge Himbajongens meegenomen die met kapmessen in de hand langs de weg stonden. Die legden ze gelukkig achterin de jeep. Ook met hen geen communicatie mogelijk! Wel een foto uiteraard.
Ik ben nu in Warmquelle beland, een dorp met op zes kilometer afstand een camping waar je naartoe rijdt over een weg die die naam niet eens verdient ( zo beroerd heb ik het echt nog niet meegemaakt, maar wel een uitdaging!) door droge rivierbeddingen, over rotsen, en op het laatst door de beek die gevormd wordt door de Quelle. De camping staat in een klein ravijn, omgeven door roodkleurige rotsen en van de rand van het ravijn komt een waterval naar beneden die een poel vult met warm (sic!) water. Daar kun je zwemmen. Maar verder is het een wat alternatieve en afgelegen camping. Ik stond er heerlijk alleen maar zonet arriveerde nog een groepje van vijf mensen. Naast het betalen van de camping fee wordt hier van je verwacht dat je een donatie doet voor een kindergarten voor dit gebied. De overheid richt wel kindergarten in maar die liggen voor de mensen hier te ver weg waardoorze er geen gebruik van maken en dat is natuurlijk jammer voor de ontwikkeling
van de kindertjes.
Ik ga de tijd verder stukslaan met zwemmen, lezen, onder andere over de route van morgen, en een diner bij de tent, bestaande uit een ui en een halve paprika die ik bak en vermeng met een blik spaghetti met gehaktballen! De pinotage erbij maakt een hoop goed!
Morgen ga ik verder naar het zuiden, ik bezoek wat bezienswaardigheden 100 km verderop en rij dan door naar de Brandberg, de hoogste berg van Namibië. Daar ligt mijn volgende camping (aan de voet).