Van Marahua naar Punakaiki

Om 6.30am opgestaan, gedoucht, opgeruimd en ingepakt. Zonder ontbijt vertrokken, dat doe ik onderweg. Ik steek  door van de noordkust naar de westkust.
 De weg door het binnenland is fraai, ik rij deels door een golvend landschap met alweer alle kleuren groen die er zijn en deels door een vallei langs de Buller river. Aanvankelijk is die vrij smal maar als je richting Westport - erg origineel in de naamgeving waren ze niet, althans voorzover het Engelse namen betreft - wordt het een enorm brede, snelstromende rivier. Erg indrukwekkend. Je zal er maar in vallen. 
Onderweg heb ik wat stadjes bekeken. Dat doe ik door met mijn fraaie rode limousine door de hoofdstraat van zo'n stadje te cruisen en als er aanleiding is om te stroppen, doe ik dat. 
Ik heb mezelf vandaag overtroffen door in de buurt van Murchison een swing bridge over te steken die over een kloof met onder me een woest stromend riviertje hing. Heen had ik het niet meer, vooral toen ik ook nog aan de kant moest voor mensen die mij tegemoet kwamen. De kabels die als leuning dienden stonden diep in mijn handen gegrift. Terug viel mee en ik was  zelfs in staat om wat mensen die mij tegemoet kwamen en duidelijk net zo angstig waren als ik op de heenweg, met een weids gebaar langs te laten waarbij ik mijn beide handen losmaakte van de kabels. Flinke jongen, hè?
Ik had me verheugd op een lunch langs de Bull River maar toen ik mijn lunch aan het klaarmaken was kreeg ik de eerste aanval van sandflies te verduren. Ze zijn er meteen en met tientallen, ze steken en zorgen voor vreselijk jeukende bulten. Ik heb mezelf en de bus ondergespoten met een anti sandfly spul. De krengen zijn erg traag en laten zich heerlijk makkelijk van kant maken. Dat geeft enige voldoening maar ook weer een boel zooi.
In de buurt van Westport  heb ik een zeehondenkolonie gezien. Op een van de foto's staan er twaalf, waarvan drie jongen. Het is nu namelijk broedseizoen. Ik zal die foto meesturen en wie ze alle twaalf vindt mag de volgende keer met mij mee naar NZ. Maar heus, ze staan er op. Ik heb ze geteld.
Vanaf Westport rij je vlak langs de kust. Je hebt constant zicht op de zee die hier erg woest en vijandig is. Tel daarbij op dat het weer grijs is (en koud, zo'n 15 graden) en dat de wind het water van zee als een soort mist de kust op blaast dan heb je een beetje een beeld van hoe het er hier nu uitziet. Niet zomers in ieder geval.
Ik ben opgehouden met rijden in Punakaiki. Ik dacht dat dat een redelijk  stadje was maar het stelt niks voor (behalve de pancake rocks, rotsen in de vorm van jawel...) en de camping heeft geen internet en Vodafone heeft hier geen dekking. De pancakes en blowholes ga ik morgen bekijken.
Het is overigens een feestelijke dag: mijn oudste kleindochter, Gina, is vandaag jarig!!! Ik vier dat  hier met een glaasje wijn en morgenvroeg zoek ik een plek op waar ik haar even kan bellen. 
Het weer nu? De regen klettert weer erg hard op mijn camper, ik heb een lange broek aangetrokken, dichte schoenen aangedaan, een vest met capuchon aangetrokken en de bus dichtgetrokken....
Morgen wordt het beter, zeggen ze.