Busreis

Woensdag 11 februari

Een zware dag: een busreis van 16 uur. Vertrek om 06.15u, aankomst om 22.15u. Dat we uiteindelijk een uur eerder aankomen is te danken aan de doodsverachting van de chauffeur. Onderweg drie stops, eentje aan de grens met Tanzania met de gebruikelijke taferelen en de gebruikelijke kosten (visumkosten 50 dollar), en twee in Tanzania bij verrassend moderne 'Raststette'. De kwaliteit van die rustplaatsen staat in geen verhouding tot die van de wegen af en toe. Kun je je voorstellen dat je op de snelweg tussen Nijmegen en Arnhem af en toe over een zeer hobbelig zandpad moet rijden? Maar het moet gezegd, soms was de weg ook heel goed. Dat hebben ze vooral te danken aan de Chinezen die door een betere infrastructuur ervoor willen zorgen dat de door hun aankopen zo snel mogelijk het continent uit kunnen. Nee, nee, wat die hier doen heeft met economisch imperialisme te maken, niets met ontwikkeliongssamenwereking.
Zoals te verwachten valt van een busreis van 1100 km, verandert het landschap nogal sterk. Van dor en droog licht glooiend landschap met armoedige dorpjes (stof, rood stof, lawaai, stank, verkeersdrukte, straatvuil, straathandel) in Kenia naar een landschap waarin de hoeveelheid en omvang van de ananasplantages de vraag oproepen of ze daar nog wel iets anders eten, en een landschap dat meer geaccidenteerd is met vriendelijke en meer kleurrijke dorpjes met evenveel straathandel maar minder straatvuil in Tanzania. Tanzania lijkt meer geordend, minder vuil en iets welvarender dan Kenia.
Als ik uiteindelijk aankom in Dar es Salaam word ik onmiddellijk genaaid. Stom ook om in een korte broek rond te lopen terwijl heel Afrika, behalve de blanken in Zuid Afrika ( vermoed ik), in een lange broek rondloopt. Ik ben de bus nog niet uit of er komt iemand naast me lopen die zich benoemt tot mijn taxichauffeur en een loslopend joch de taak geeft om mijn tas te dragen overeen afstand van naar schatting 23 meter. Ik geef het wachtende joch een fooi van 500 Tshilling maar daar neemt het geen genoegen mee: het wil er 5000 ( 4 dollar) wat ik weiger waardoor er een patstelling ontstaat: het joch houdt de deur aan mijn kant op en de chauffeur wil wegrijden en ik zit daar weigerachtig en koppig tussenin. Uiteindelijk geef ik het joch op aanraden van de chauffeur 2000 Ts (om ervan af te zijn maar volgens mij spelen ze onder een hoedje). De chauffeur vertelt vervolgens dat mijn hotel belachelijk ver wegligt van het Tazara treinstation maar ik vertrouw hem niet en meld dat ik gewoon naar het aangegeven hotel wil. Mokkend voert hij mijn opdracht uit. Vervolgens, veel te laat dus, begin ik over de prijs. Die blijkt 35.000 Ts (25 dollar). Ik meld hem dat ik dat een belachelijke prijs vind, maar ja, uitstappen in de middle of nowhere is geen optie. Dan heb ik hem nog niet verteld dat ik geen shillingen heb, alleen dollars. Na een half uur rijden komen we bij het hotel en hij vraagt zijn geld. Ik zeg dat ik binnen shillings moet wisselen. Hij zegt dat ik hem ook in dollars kan betalen. Hoeveel? , vraag ik. 15 zegt hij, fifteen? vraag ik. No, fifty is zijn antwoord. Ik heb hem gevraagd of hij helemaal gek geworden was maar opeens sprak hij geen woord Engels meer. Ik heb hem gezegd mee naar binnen te gaan. Daar kocht ik bij de receptie 35.000 Ts voor... 25 dollar heb hem die gegeven en hem in helder Nederlands gezegd dat ie nou gauw moest oprotten. Ik heb vervolgens bij de manager van het hotel, die daarbij stond, mijn hart gelucht. Drie flessen bier gedronken, de eerste verdampte, de tweede was lekker, de derde ( van de manager,) maakte me licht dronken. Toen er ook nog een technisch volledig ondermaatse facetime sessie met Annelies volgde, had ik het gehad en heb me op bed laten vallen, niet wetend wat me de volgende dag aan reisellende te wachten stond....