van Dar via Lusaka naar lLivingstone

Vrijdag, 13 februari, van Dar via Lusaka naar Livingstone

Ik sta om 4.30u op. Vreselijk vroeg maar hier is het dan al behoorlijk druk op straat. Om 4.45u is de taxi er en om 5.10 sta ik voor de desk van Fastjet. Een vriendelijke dame helpt me aan een ticket en meldt dat de gedane reserveringen niet gebruikt zullen worden omdat ik daar cash betaald heb. Toch ff checken straks. De vlucht was in een omverwachts modern vliegtuig, met moderne prijzen. Voor een broodje kip en een koffie betaalde ik 10 dollar. Na een vlucht van twee uur sta ik vlot weer buiten en neem voor 28 dollar een taxi naar het Intercity busstation. Als ik daar uitstap word ik overvallen door een twintigtal Afrikanen die me allerlei producten en diensten aan willen bieden (eetwaar, drinkwaar, bemiddeling bij de aanschaf van mijn ticket (!), dragen vn de tassen, wegwijzen naar hotels, de toiletten, een kapper etc). Ik koop geheel alleen een ticket, wat me goed afgaat. Een ticket voor de bus van 11.30u die uiteindelijk om 12.30u vertrekt. Ik zit helemaal voorin met een mooi uitzicht naar voren maar het reisplezier wordt enigszins verminderd door de omvang van de vrouw naast me. De stoelen zijn niet erg groot. Ze is kleurig gekleed en draagt nogal wat goud in de oren en om haar hals, een dame in goede doen met twee mobieltjes die ze veel gebruikt. Ze is erg aardig en we kletsen tijdens de reis van 6 uur naar Livingstone af en toe over de talen daar, het onderwijs, de economie van Zambia, haar familie en vrienden, haar werk. Ze kent de chauffeurs en veel mensen in de bus en in de plaatsen waar we stoppen omdat ze wekelijks naar Lusaka rijdt voor haar handel: verkoop van tweedehands schoenen. Die koopt ze in Lusaka in. Ze belooft me te helpen bij het vinden van mijn Lodge via een vriend die taxichauffeur is. Gelukkig maar want in Livingstone is de ontvangst door de plaatselijke mobiele nering nog indringender dan in Lusaka. Ik sla me er, in het spoor van Rosie - geen kunst, doorheen en haar vriend staat ons op te wachten. Hij brengt me naar het hotel voor 20 Kwacha, ca 3 euro, geen prijs, en zal me morgen naar de car rental brengen. Ik heb besloten hier het weekend te blijven. Het is nu in het laagseizoen en dus heerlijk rustig in Livingstone en ik heb immers wat tijd over.
Het was trouwens een mooie rit naar Livingstone. Zambia is in vergelijking met Kenia en Tanzania zeer groen, het landschap golft voortdurend waardoor je mooie uitzichten hebt op oneindige mais- en suikerrietvelden. De dorpjes zijn vriendelijk maar ook hier vaak armetierig en armoedig met straathandel on alles wat je maar kunt bedenken en overal waar je stopt wordt de bus bestormd door verkoopsters van groente, fruit en frisdrank. Zelfs een schaal cantarellen heb ik voorbij zien komen. Maar het lijkt erop, en Rosie bevestigt dat, dat het met Zambia de goede kant op gaat. De economie groeit maar veel ervan, met name koper, blijft in handen van grote westerse maatschappijen. Rechten op ontginning zijn verkwanseld ten koste van de lokale bevolking, een triest veerhaal. De enige Zambianen die daar rijk van worden is de kleine politiek en economische elite. Geen ombekend verhaal voor wie de VPROserie over Afrika gevolgd heeft van... zijn naam ontschiet me.

Het hotel is een fraaie lodge met voor elke gast een eigen hut met rieten dak. Ik ontmoet er drie dames die samen reizen en waar ik even mee klets, een witte Pools-amerikaanse die in Kenia woont, een witte Engelse en een stillere zwarte Keniaanse. Ze vragen me om mee uit te gaan eten in een Italiaans restaurant in de stad maar ik heb dat beleefd afgeslagen. Eerst een beetje wennen en uitrusten en schrijven. Morgen misschien.