Van Martinborough via Nelson naar Marahau

En nu de goeie tekst. Ik heb altijd geleerd dat als je een tekst maakt dat je die dan ook moet bearen. Dat was ik even vergeten. De foto's die ik probeer mee te sturen komen nu deels bij het vorige verslag terecht. Sorry voor de verwarring die ik schep.
Het is hier nu donderdag, 6.45 am. Bij jullie is het nu, met dank aan Ilse, woensdag 6.45 pm. Het is niet de enige verwarring die  ik in de afgelopen 24 uur heb gesticht. Eergisteravond had ik mijn weblog bijgewerkt en verstuurd in de keuken van de camping in Martinborough. Toen ik mijn spullen opruimde vond ik mijn portefeuille niet meer. Ik heb me rot gezocht, 'm niet gevonden en daardoor natuurlijk maar matig geslapen. Ik was ervan overtuigd dat ie gejat was. De volgende morgen was ik om 6.30 am bij de campingbeheerder. Die heeft nog meegezocht, de vuilniszak in de keuken leeggehaald, zonder resultaat. Toen de politie gebeld en die nam per telefoon de aangifte op en liet weten erg met mij te doen te hebben. Tijdens een wat bedrukt ontbijt kreeg ik een heldere gedachte en jawel....hij was naar een plek gegleden waar je 'm moeilijk kon zien. Daar lag ie!! Gelukkig had ik nog niks geblokkeerd en kon gewoon verder. Je kan je alleen wel voorstellen dat ik het me g veel moeite kostte om bij de campingbeheerder langs te gaan die ook nog eens video's van de entree van de campiong zat te bekijken....Ook mijn telefoontje naar de politie ging met schaamrood op de kaken maar ik kreeg veel begrip. Ze zijn zo aardig, die kiwi's! 
Rond 10.00 had ik een afspraak met Wim Julichers. Ik had het al even over hem. Hij is een neef van Lia en Hanneke, woont al sinds de jaren '60 in Nieuw Zeeland en spreekt Nederlands met een Limburgs en een Engels accent. Hij is begonnen in het vak waar ie hier voor geleerd had, bouwen, en is in de jaren '90 begonnen met olijfbomen. Achteloos vertelde hij dat ie een paar duizend van die bomen gepland had maar dat door de vorst het merendeel daarvan in hetzelfde jaar gesneuveld was. Hij had ook wat wijnstokken gepland en is daar 'toen maar' mee doorgegaan. Ondertussen heeft ie zo'n 20 hectare met Sauvignon Blanc, Pinot Gris, Riesling en Pinot Noir en heeft hij met name met de Pinot Noir een paar internationale prijzen gewonnen. Tijdens het proeven van zijn wijnen had ik een leerzaam gesprek met hem over voor- en tegenspoed, over leven en werken  in Nieuw Zeeland en uiteraard over wijn maken, hier en inEuropa. Ik heb met hem een meegenomen fles Spatburgunder en een fles Cortese geruild voor twee mooie flessen van hem en er verder nog een stel gekocht. Ik kraeeeg uiteindelijk voor een habbekrats een stel prachtige flessen mee, die ik helaas (...) in mijn eentje voor het merendeel zal moeten opdrinken. Ik kan niet zo veel mee terugnemen.  Na een rondleiding door het gigantische nieuwe huis dat ie aan het bouwen was, ben ik ondanks het gebruik van een spuugbakje toch redelijk beneveld bij hem weggereden.
Tegen 2 pm was  ik in Wellington. Dat duurde langer dan gedacht: eerst een koffie in Martinborough om te ontnuchteren, toen een pas over met veel hindernissen omdat er aan de weg gewerkt werd en uiteraard moest ik af en toe stoppen voor wat foto's. Wellington is hoofdstad  en wat direct opvalt
is dat er inderdaad veel gemanaged en bestuurd wordt: nog niet eerde trof ik in NZ zo'n dichtheid aan  pakken en  mantwelpakken, allemaal zwart. Wat ook opvalt is dat het hier kennelijk gewoonte is om de pijpen van de pakken te kort te dragen. Voor ons geen gezicht, daar valt er niemand ove. Uiteraard heeft W ook een museum dat bij moet dragen aan het nationaal prestige. Alle aspecten van de NZ cultuur (mode, sport, paardenfokken, speelgoed, theater), natuur en geschiedenis komen aan de orde. En er wordt gebruik gemaakt van vernuftige technieken om een en ander zo veel mogelijk ter laten leven. Prsachtig gedaan. De geschiedenis begint voor de Paheka's (witte Europeaan) rond 1860. Die van de Maori en zijn voorgangers in de 13 e eeuw. Ook nog wat moderne NZ kunst gezien die veel invloed kent van de Maori cultuur. Verder vond ik W wel levendig maar niet boeiend. Maar ik heb het ook niet veel kans gegeven. Ik had gen zin in drukte.
 Ik heb me in een restaurant aan de haven een aardig dinertje latent voorzetten maar het hoofdgerecht was toch eigenlijk weer een variatie op de fish 'n chips. Ik heb de bus geparkeerd op een Early Bird parkeerplaats vlak bij de boatterminal en heb daar de nacht doorgebracht.
Ondertussen zit ik op de boot, heb net mijn ontbijt achter de kiezen (dat breekt me nog en keer fysiek op, al die bacon and eggs - veel bewegen dus!) en ga ik nu wat rondkijken.
Ik plak er nog maar een stuk aan vast. Het weer op het zuiderlingen is ook niet goed. Het wordt zaterdag eindelijk mooi maar nu had ik onderweg weer eens last van mist en regen en viel. Weinig te genieten van de omgeving. Ik ben daarom doorgereden en zit nu in het Abel Tasman park. Geen schokkende gebeurtenissen onderweg. Ik stopte tegen 5 pm bij een café onderweg en daar hadden ze als attractie tamme palingen. Je gelooft het niet als je het niet gezien hebt. Die (enorme) beesten houden zich op in een snelstromende beek langs dat café en laten zich voederen door de bezoekers! Ik heb de eigenaar uitgelegd dat palingen bij ons nooit zo groot worden omdat die een ander proces doorlopen. Hij kende het Nederlandse woord gerookte palingen dus ik was niet de eerste Dutchie  die daar een grap overmaakte.
Ik heb vanavond een heerlijke fles Sauvigon Blanc van Wim opengemaakt. Smaakt net zo goed als bij hem! Mooi strak en droog!morgen ga ik een stuk van de Coastal Trail van Abel Tasman NP lopen. Een flinke tocht, dus bijtijds naar bed. Ik hoop dat het lukt met de foto's.