van Comayagua naar Gracias

De Italianen hebben er een welluidend woord voor: 'una giornataccia', wij noemen dat een k-dag, voluit mag niet van mijn dochter. Ik reed drie keer verkeerd.
De eerste keer had ik een stuk terug moeten rijden naar tegucigalpa maar ingewikkelde psychologische mechanismen zorgden dat ik dat niet deed en vrolijk de verkeerde kant opreed. Kostte me een dik uur.
De tweede keer was het gevolg van mijn uitspraak van het Spaans. Ik vroeg om de weg naar La Esperanza en kreeg de weg naar Estancia. Nou ligt Esperanza, zo bleek later, aan het einde van een redelijke strada negra en Estancia niet. Vooraleer ik erachter was dat ik fout zat had ik drie kwartier op een dirt road gereden en zag mijn hyundai er uit alsof ie drie dagen aan een woestijnrally had meegedaan. Ik
moet zeggen dat ie zich als een 4W jeep gedroeg, Maar ik ben bang dat ik de laatste huurder ben geweest.Toen ik uiteindelijk terugreed om de goede weg te pakken, bleek bovendien de benzine bijna op, dus heb ik hele stukken de motor uitgezet. Ik haalde diep in de reserve een pompstation in het stadje Marcala waaruit ik twee uur eerder vertrokken was...
En het volgende wil je niet geloven. Toen ik uiteindelijk in Gracias, mijn reisdoel, kwam, was het eerste wat ik deed een eenrichtingstraat opzoeken en die inrijden...en wat wil het geval? Jawel, twee agenten, nu samen op één motor, kwamen mij grijnzend tegemoet. Alleen in dit geval was het begrip wat groter of de behoefte aan penningen kleiner: waar ik ging verblijven en of ik ze daarheen maar wilde volgen...
Dit is een hotel met een stel luidruchtige backpackers maar desondanks slaagde ik erin om onmiddellijk na
mijn avondmaal op mijn bed in slaap te vallen. Of stress vermoeiend is!