Leon

In een gebied dat ligt op een van de grootste breuklijnen op aarde, waaroverheen een hele keten van nog werkende vulkanen ligt en waarvan er een, de Cosiguïna, nog in 1835 bij een ontploffing de kap verloor (de hoogte werd daarmee gereduceerd van 3000 tot 800 meter!), is een beving als die van gisteren én vandaag (een kleintje) een geologisch en maatschappelijk verwaarloosbare gebeurtenis. Toch werd naar aanleiding van de beving van gisteren (6.2 Richter) alarmfase geel/rood afgegeven. En dat betekent bijvoorbeeld dat de scholen dicht zijn (voor kinderen een variant op ons ijsvrij) maar ook dat de wegen naar de vulkanen door het leger zijn afgesloten. En dat betekent weer roet ( nog niet letterlijk) in mijn eten: geen vulkaan trip! helaas, helaas. Maar ik moet zeggen, ik had de ernst van de gebeurtenis van gister niet door tot ik vandaag een krant las: nogal wat gewonden door instortende daken en ontruiming van een deel van het ziekenhuis hier in Leon vanwege scheuren in de muren.
Ze hebben hier een spannende verhouding tot vulkanen: angst voor de grote ontploffing die de beide amerika's van elkaar zal scheiden én trots: op veel papiergeld en in wat nationale logo's komen vulkaanafbeeldingen veelvuldig voor. Voer voor semiologen.
Ik heb me vandaag opnieuw laten onderdompelen in de revolutionaire geschiedenis van Nicaragua door een langdurig bezoek aan het Museo de la Revolucion, gegidst door een oude companero. Ook hij kon het niet laten om de getoonde teksten luid en duidelijk voor te lezen en op gegeven moment
een strijdlied te zingen, ik kende de tekst niet en kon alleen schaapachtig luisteren.
Het zelfbewustzijn van de Nicaraguanen is groot, ze zijn trots op hun helden uit de strijd tegen de Amerikanen en tegen de Somozisten. Ze zijn ook trots op de kunst die het land ( en niet alleen de revolutie) in de laatste decennia heeft voortgebracht. In Leon staat een gaaf museum met moderne kunst. Ik heb daar uren in ver- en bewondering doorgebracht.
De laatste paar uur van de dag zat ik op een terrasje aan het centrale plein van Leon, ooit strijdtoneel van een bloedige strijd. Dat is moeilijk voorstelbaar als zich daar nu alleen maar vredige en gezellige tafereeltjes afspelen zoals overal elders op pleinen van steden die tot leven komen na de hitte van de voorbije dag.
Zo, morgen naar zee, dagje strand, en maandag terug naar Managua. Ik huiver nu al bij de laatste gedachte. Dinsdag vlieg ik naar Panama.
Het hotel aan de Pacific kust heeft geen internet, zo begreep ik. Dus pas woensdag weer berichtjes.