Kepler Trail

19 januari. Foutje, de Kepler trail start in Te Anau. De routeburnfarm trail start in Glenchorvie. Maar ik kreeg toen ik daar eenmaal was aangekomen na een bezoekje aan Queenstown, te horen dat het niet verstandig was die tocht te doen gelet op de weersomstandigheden. Toen ben ik maar doorgereden naar Te Anau. Geen straf, het was weer een prachtige route over de hoogste geasfalteerde weg van heel NZ. Aan dit wonderbaarlijke feit was een plaquette gewijd. De weg kronkelde door heuvellandschap met in de verte voortdurend hoge bergen. Opnieuw groen, blauw en turquoise. Het waaide alleen weer eens zo hard dat je beide handen aan het stuur moest houden.
Ik had in Queenstown alvast geboekt voor de Keplertrail en moest me in Te Anau bij het VC van het DOC melden voor mijn tickets.
Wetend dat het afzien zou worden de komende dagen, heb ik mezelf getrakteerd op een dinertje in het Redcliff Café, een aanrader van Lonely Planet. En terecht, ik heb er heerlijk gegeten en eindelijk eens wat anders. Licht gerookte paling op een bruschetta en daarna hert. Die is hier niet wild maar gefokt. Passende wijn erbijgevraagd. Tijdens de maaltijd gebeurde er iets bijzonders. Als je wel eens zeilt of skiet dan ken je dat gevoel wel. Je ligt  's avonds na het zeile of skien in bed en voelt dan de deiningen nog steeds.  Die sensatie had ik op gegeven moment tijdens mijn dinertje ook, maar ik had niet gezeild of geskied alleen auto gereden. En toen zag ik de lampen boven de tafels schommelen en toen wist ik het: een aardbevinkje! En dat werd meteen bevestigd door de serveerster die dat kwam melden en benadrukte dat het niet aan de wijn lag. Het was gelukkig snel voorbij. Daarna bijtijds naar bed voor de  tocht die morgen begint. 
O ja, toen ik wegging en vertelde dat ik de Kepler ging doen deed diezelfde serveerster mij de ontluisterende mededeling dat zij iemand kende die de wandeling in vier uur had gedaan en dat ze via via nog iemand kende die 'm hardlopend in tweeëneenhalf uur had gedaan. Nou, en nu loop ik vooruit, ik kan je verzekeren dat dat in de categorie sterke verhalen thuishoort.

20 januari. De eerste dag van de Keplertrail. Eerst wat inkopen gedaan zoals een regenhoes voor mijn rugzak, een muts en handschoenen. Daarna nog koffie gedronken (uitstelgedrag) en toen op weg. Eerst een vlak stuk van 6 km en daarna gedurende 8 km zo'n 1000 meter klimmen om de eerste hut te bereiken. Heftig hoor met proviand voor drie volle dagen in je rugzak. High tech food weliswaar maar appels, brood, water, energy bars, yoghurt, eieren, gedroogde abrikozen etc moeten ook mee. Morgen is het al een stuk lichter en dat wordt elke dag meer. Volgens de DOC zou je voor deze dagtocht zo'n zes uur nodig hebben. Ik was in vier uur boven. Niet dat ik zo snel ben maar ze houden rekening met slechte weersomstandigheden en die vielen vandaag mee. Alleen op het laatste stuk naar de hut wat regen. Zit nu in de verwarmde keuken van de hut. De bunkerroom is dat niet en daar is het behoorlijk  fris. Vannacht met alle kleren die ik bij me heb de high tech slaapzak in!
O ja en dat het verhaal van de serveerster van Redcliff Café broodje aap was weet ik nu zeker. Ook al spring je aan andere kant van de berg dan nog haal je dat niet. De totale afstand bedraagt 60 km. Ik schat dat het wel in twee dagen kan maar dan moeten ze die hutten wat verplaatsen. De DOC gaat uit van 24 uur lopen en verdeelt dat over vier dagen. Ik denk dat ze aan de overnachtingen wat over willen houden. Die zijn niet goedkoop, 50 dollar per nacht, zo'n 32 euro. 
Maar goed, ik bn hier rond een uur of drie aangekomen  en moet nu met alleen een uitzicht en wat gesprekjes met andere wandelaars de tijd stukslaan en dat zal de komende dagen ook zo zijn. Ik ga toch eens kijken of dat niet anders kan. Want er valt meer te zien dan uren lang van het uitzicht op een fjord te genieten, hoe mooi dat ook is. 
En waar ik helemaal van door het lint ga is die mensen die hier allemaal op crocs in de meeste opzichtige  kleuren rondlopen. Je kunt niet eens doen alsof je ze niet ziet!

21 januari. Tweede  dag van de  Keplertrail. Om 7.45 am vertrokken. Want dat had ik al snel geleerd gisteren, je moet  bijtijds aankomen wil je een goeie bunkerplek hebben! Bij vertrek ijsmuts op en handschoenen aan en na een kwartiertje lopen ook maar mijn regenpak aangetrokken, niet omdat het regende maar vanwege de stormachtige wind. De hutranger had gisteravond tijdens zijn safetyspeech al gewaarschuwd: het zou flink gaan stormen, windkracht 80 to 90 km/u. Hij wist te vertellen dat er van de week nog iemand van de trail geblazen was en tegen een rotswand was gekwakt. Fijn verhaal. Maar het meeste zorgen maakte ik me om de kammen waar ik overheen zou moeten. Mij was door de dame van het VC gemeld dat die nogal lastig zouden zijn voor iemand met 'vertigo'. Nou het was soms lastig (zie foto), althans voor iemand als ik.  Maar het was verschrikkelijk de moeite waard, ik heb met open mond genoten van de ongelooflijke uitzichten ook al was het soms mistig en bewolkt. Maar dat hoort bij dit gebied, het weer slaat elk moment om van droog naar regen en, hoog genoeg, ook sneeuw. En waaien doet het hier bijna altijd. Als je dat weer niet wil, heb je niet niets te zoeken.
Gisteren was ik 1000 meter geklommen. Daar kwam vandaag nog z'n 300 meters bij en toen ging het bergafwaarts. Ik ben een klimmer, geen daler. Dat is vandaag weer eens bevestigd. Ik kreeg last van mijn grote tenen en van een knie en moest meteen aan de knie van Ted ( en toen aan Ted helemaal)  denken. Dat maakt je voorzichtig. Maar goed, het is nu 3.40pm en ik zit net als iedereen, binnen vanwege de sandflies. Daar heb je onderweg geen last van, zoals Siri me al had verteld, maar dan moet je wel een eentje doorlopen. Bij zo'n hut is het niet leuk meer, hele zwermen komen op je af. Ik ga me insmeren en daarna nog een wandeling maken naar een waterval hier in de buurt.
Daarna lezen, muziek luisteren, af en toe een babbeltje met de mensen om me heen, een voortreffelijke maaltijd en dan snel de heja in. By the way, dit wordt mijn tweede alcoholvrije dag....