Van Cody naar Yellowstone

Ik wist het, ik wist het. Maar ik kon het niet laten. Als de '52 most scenic miles of the USA' leiden naar een parkentrance die zo goed als zeker dicht is, dan kan ik het toch niet laten over die weg daarheen te rijden. Benzine kost hier niks (vergeleken bij ons): 3,80 per gallon wat neerkomt op 70 eurocent de liter; en tijd heb ik genoeg. De ranger bij de East entrance wist zeker (hoewel: I'm not in the position to say that) dat die ook niet de volgende dag open zou gaan. Het wordt namelijk steeds warmer (hoezo warmer??) en daardoor neemt de kans op lawines alleen maar toe. Diezelfde ranger (die er overigens meer uitzag als een hoogleraar linguistiek) raadde me aan de Noordingang te nemen, in Montana, zes uur rijden. Had ie zelf de dag ervoor ook moeten doen. Viel wel mee, vond ie. Nou, dat viel niet mee, maar het landschap waarin ik reed was adembenemend (ik moet een beetje oppassen met mijn bijvoeglijke naamwoorden, voor je het weet ben je uitgeput in je superlatieven en betekenen ze weinig meer). Maar dit ritje was deze kwalificatie echt waard. Afwisselen bergen met besneeuwde toppen waar de zon vol op scheen, blauwe meren, enorme lege vlaktes met veel groen en vooral in Montana, leuke, slaperige, ouderwetse stadjes waarin je zo een westernfilm zou kunnen opnemen. Montana is vrij dicht bevolkt met merendeels onvriendelijke blanke mensen, althans voorzover mijn waarneming strekt. Sinds ik hier in de Midwest ben, heb ik nog geen gekleurde mensen ontmoet, behalve de Chinezen van de Chinees in Cody, de Japanners van het Japans restaurant, ook in Cody en de Thaise dames (...) van het restaurant 'Thai me up' in Jackson Hole, waarover later meer.
Ik had deze tocht niet willen missen. En...het weer was heerlijk, niet te warm, niet te koud, een graad of 18. Tegen 18.30u, inderdaad zes uur later, was ik in Gardiner, een dorpje in Montana waar de East entrance zich bevindt. Om 20.00u had ik me geregistreerd op de camping, mijn tent opgezet, was ik vervolgens op weg terug naar Gardiner om te eten met de gelukkig onbeladen motor in een greppel terecht gekomen, en hoorde ik tot mijn grote irritatie dat internetten in de gelegenheid waar ik at alleen maar het voorrecht was van de lodging guests. Terug op de camping alles wat ruikt naar eten en zeep en aftershave in de foodcontainer gestopt (want er zou eens een beer op het idee komen - nou volgens mij hebben ze die daar in gen jaren meer gezien) en voor het eerst in mijn tentje gedoken, met een fles whiskey bij de hand.