Van Fentress naar Houston
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
14 Juni 2011 | Verenigde Staten, Houston
Zaterdag
Ik merkte zaterdagochtend wel dat ik ‘m aardig geraakt had. Ik had het kunnen weten, in de wijn zat behoorlijk wat alcohol. Ik ben opgestapt met het plan een camping te zoeken die een beetje in de buurt van San Antonio zou liggen. Ik kwam na wat omzwervingen langs een leuk en twee saaie dorpen uiteidelijk in San Marcos, een redelijke stad maar zonder karakter. Je merkt dat zo’n stad begint omdat er een bordje staat met speed reduce ahead, dan een bordje citylimit met daarop aangegeven het exacte bewonersaantal (zo’n bord zal dus wel vaak vervangen moeten worden!) en verder merk je dan een tijd lang niets van een dorp. Dan volgen links en rechts gebouwen, een bank, een convenience store, een supermarkt, een pompstation, bij grotere steden altijd wel een keten (dairy Queen, Taco Bell, KFC, etc) heel even een kleine verdichting van de bebouwing , en dan houdt het langzaam weer op. Stadjes als Wimberley, zie foto’s, vormen een uitzondering. Maar ik betrap me erop dat dat dan ook altijd Europees aandoende steden en stadjes zijn.
In San Marcos besloot ik het VC op te zoeken, dit maal bemand door een jongeman, dus ik vertrouwde volledig op zijn advies. Hij wist enkele campings en raadde me aan de camping in Fentress te kiezen. Die lag aan de rand van een riviertje en ik ahd al hele vizioenen van duiken in koel water, want het was me toch heet die dag! Nou dat viel niet mee, een typisch Amerikaanse familiecamping, helemaal vol met campers met ervaar aangeharkte tuintjes en erin twee vlaggen: de Amerikaanse en de Texaanse. Het riviertje lag vol met welgevulde Texmex Amerikanen. Ik heb me de rest van de avond voorbereid op mij bezoek aan San Antonio en, om van de herrie om me heen af te zijn, de film No country for old men nog maar eens bekeken.
Wie ooit in de buurt komt: San Antonio is absoluut de moeite waard. Het heeft karakter, historie, een kunstig aangelegde Riverwalk. Het betekent dat de San Antonio River over de hele lengte door het centrum van San Antonio gekanaliseerd is en aan beide zijden liggen restaurants, boutiques en de rivier gaat soms ook door een hele winkelmall. Mooi gedaan, leuk om langs te wandelen. Dat heb ik dan ook gedaan. Maar eerst heb ik natuurlijk the Alamo bezocht. Daar besloten in 1836 een stel Texanen het op te nemen tegen een overmacht van Mexicanen. Een van die mannen was David Crockett. Het was het begin van de onafhankelijkheidsstrijd van Texas, dat tot dat moment in handen was van de Mexicanen. De mannen die Alamo verdedigden wisten dat ze het niet zouden oveleven. Hun daad wordt hier hogelijk geeerd. Er komen zelfs militaire eenheden naartoe die dan ter plekke doordrongen worden van de moed van die mannen. Remember the Alamo. Zie foto’s. Heel erg patriottistisch allemaal.
Goed, toen de Riverwalk. Eerst naar het Noorden, naar het lokale museum waar ze naast werk van een paar beroemdheden, allerlei kunst hebben van de Indiase tot Griekse en Romeinse oudheid en van kunst uit Zuid Amerika, Nieuw Guinea en Oceanie tot Ierland. Een beetje een allegaartje, maar waar ik wel van onder de indruk was, was kunst uit Mexico en enkele andere Zuidamerikaanse landen.
Vervolgens ben ik de hele weg terug gelopen, naar de zuidelijke kant van de Riverwalk. Die eindigt in een congrescentrum en daar heeft het Institute for Texan Culture een vleugel en toevallig was er dit weekend een manifestatie over de cultuur van Texas. Ik verwachtte veel BBQ, C&W muziek en dat soort dingen. Maar het was voorla een manifestatie van de verschillende culturen die in Texas binnengebracht zijn door de mensen die zich daar gevestigd hebben. Ik woonde een presentaie bij van Hawaiiaanse muziek en dans en dat leek erg authentiek maar een van de dames haastte na afloop om mee te delen dat dit weliswaar nog steeds hun erfgoed was maar dat ze zich toch vooral Amerikaanse en, vooral, Texaanse voelde. Een snik ging door het publiek. Het was grappig om ook Belgie en en Nederland daar tegen te komen. De Belgen hadden zelfs een complete stand met Manneke Pis, wafels, mosselen en Stella Artois (sponsor). Foto’s van Nederlands Delfts Blauw zijn mislukt.
Na anderhalf uur had ik het wel gezien, liep naar buiten en werd aangesproken door een dame die de kaartjes knipte en die vond dat ik wel erg snel weer wegging. Of ik het niet leuk vond. Jawel, mevrouw maar ik heb vandaag hier nog meer te doen, de lafaard.
Want het enige wat ik nog moest doen was een goed diner scoren. Dat moest je daar kunnen vinden en ik vond dat ik daar wel aan toe was, zo tegen het einde van mijn reis. En jawel: weg van de drukte van Riverwalk, een chique restaurant; mijn menu: verse oesters en pasta di mare. Door een vergissing van mezelf, moest ik, na twee biertjes als aperitief (god wat verlang ik af en toe naar een pastis) twee glazen wijn drinken. En toen nog een uur rijden op de motor. Dat werden er dus twee want ik verdwaalde hopeloos.
En n u is het maandag. Na en rit van een uur of vijf, inclusief afstappen in wat aardige dorpjes waaronder Gonzalez, zit ik in een motel in Houston. Daar blijf ik de komende dagen tot ik donderdag morgen naar New York vlieg en vandaar naar Duesseldorf. Hotel met zwembad voor 44 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Moet je weten dat de laatste camping 35 dollar kostte…
Gonzalez is leuk en heeft historie, zij het beperkt. Ze beweren dat de Texaanse revolutie daar begon omdat vandaar een stuk of veertig vrijwilligers gehoor gaven aan de smeekbeden vanuit Alamo om de mannen dar te komen helpen. Dat is eigenlijk alles. Verder is daar een slag geleverd met de Apachen die in de geschiedenis van dit stadje weer worden voorgesteld als een moordzuchtige roversbende en het dus verdiende om afgemaakt te worden.
Ik had nog een aardig gesprek met een man bij de winkel van een benzinestationie die zag dat ik een flinke motortocht achter de rug had. Hij vroeg me naar zijn reis en ik vertelde het een en ander. Hij wees toen naar zijn eigen stalen ros, een fiets waarmee hij een paar jaar geleden, net na zijn pensioen, een tocht van een half jaar van noord naar zuid door Zuid Amerika had gemaakt. Daar waren dagen bij dat hij, door het terrein, niet meer dan een mijl verder kwam. We beloofden elkaar dat we de rest van ons leven dit soort dingen zouden blijven doen om oud worden te voorkomen en namen afscheid van elkaar in de zekerheid dat dat moest lukken.
Morgen Houston bekijken, ga ik nu voorbereiden.
Ik merkte zaterdagochtend wel dat ik ‘m aardig geraakt had. Ik had het kunnen weten, in de wijn zat behoorlijk wat alcohol. Ik ben opgestapt met het plan een camping te zoeken die een beetje in de buurt van San Antonio zou liggen. Ik kwam na wat omzwervingen langs een leuk en twee saaie dorpen uiteidelijk in San Marcos, een redelijke stad maar zonder karakter. Je merkt dat zo’n stad begint omdat er een bordje staat met speed reduce ahead, dan een bordje citylimit met daarop aangegeven het exacte bewonersaantal (zo’n bord zal dus wel vaak vervangen moeten worden!) en verder merk je dan een tijd lang niets van een dorp. Dan volgen links en rechts gebouwen, een bank, een convenience store, een supermarkt, een pompstation, bij grotere steden altijd wel een keten (dairy Queen, Taco Bell, KFC, etc) heel even een kleine verdichting van de bebouwing , en dan houdt het langzaam weer op. Stadjes als Wimberley, zie foto’s, vormen een uitzondering. Maar ik betrap me erop dat dat dan ook altijd Europees aandoende steden en stadjes zijn.
In San Marcos besloot ik het VC op te zoeken, dit maal bemand door een jongeman, dus ik vertrouwde volledig op zijn advies. Hij wist enkele campings en raadde me aan de camping in Fentress te kiezen. Die lag aan de rand van een riviertje en ik ahd al hele vizioenen van duiken in koel water, want het was me toch heet die dag! Nou dat viel niet mee, een typisch Amerikaanse familiecamping, helemaal vol met campers met ervaar aangeharkte tuintjes en erin twee vlaggen: de Amerikaanse en de Texaanse. Het riviertje lag vol met welgevulde Texmex Amerikanen. Ik heb me de rest van de avond voorbereid op mij bezoek aan San Antonio en, om van de herrie om me heen af te zijn, de film No country for old men nog maar eens bekeken.
Wie ooit in de buurt komt: San Antonio is absoluut de moeite waard. Het heeft karakter, historie, een kunstig aangelegde Riverwalk. Het betekent dat de San Antonio River over de hele lengte door het centrum van San Antonio gekanaliseerd is en aan beide zijden liggen restaurants, boutiques en de rivier gaat soms ook door een hele winkelmall. Mooi gedaan, leuk om langs te wandelen. Dat heb ik dan ook gedaan. Maar eerst heb ik natuurlijk the Alamo bezocht. Daar besloten in 1836 een stel Texanen het op te nemen tegen een overmacht van Mexicanen. Een van die mannen was David Crockett. Het was het begin van de onafhankelijkheidsstrijd van Texas, dat tot dat moment in handen was van de Mexicanen. De mannen die Alamo verdedigden wisten dat ze het niet zouden oveleven. Hun daad wordt hier hogelijk geeerd. Er komen zelfs militaire eenheden naartoe die dan ter plekke doordrongen worden van de moed van die mannen. Remember the Alamo. Zie foto’s. Heel erg patriottistisch allemaal.
Goed, toen de Riverwalk. Eerst naar het Noorden, naar het lokale museum waar ze naast werk van een paar beroemdheden, allerlei kunst hebben van de Indiase tot Griekse en Romeinse oudheid en van kunst uit Zuid Amerika, Nieuw Guinea en Oceanie tot Ierland. Een beetje een allegaartje, maar waar ik wel van onder de indruk was, was kunst uit Mexico en enkele andere Zuidamerikaanse landen.
Vervolgens ben ik de hele weg terug gelopen, naar de zuidelijke kant van de Riverwalk. Die eindigt in een congrescentrum en daar heeft het Institute for Texan Culture een vleugel en toevallig was er dit weekend een manifestatie over de cultuur van Texas. Ik verwachtte veel BBQ, C&W muziek en dat soort dingen. Maar het was voorla een manifestatie van de verschillende culturen die in Texas binnengebracht zijn door de mensen die zich daar gevestigd hebben. Ik woonde een presentaie bij van Hawaiiaanse muziek en dans en dat leek erg authentiek maar een van de dames haastte na afloop om mee te delen dat dit weliswaar nog steeds hun erfgoed was maar dat ze zich toch vooral Amerikaanse en, vooral, Texaanse voelde. Een snik ging door het publiek. Het was grappig om ook Belgie en en Nederland daar tegen te komen. De Belgen hadden zelfs een complete stand met Manneke Pis, wafels, mosselen en Stella Artois (sponsor). Foto’s van Nederlands Delfts Blauw zijn mislukt.
Na anderhalf uur had ik het wel gezien, liep naar buiten en werd aangesproken door een dame die de kaartjes knipte en die vond dat ik wel erg snel weer wegging. Of ik het niet leuk vond. Jawel, mevrouw maar ik heb vandaag hier nog meer te doen, de lafaard.
Want het enige wat ik nog moest doen was een goed diner scoren. Dat moest je daar kunnen vinden en ik vond dat ik daar wel aan toe was, zo tegen het einde van mijn reis. En jawel: weg van de drukte van Riverwalk, een chique restaurant; mijn menu: verse oesters en pasta di mare. Door een vergissing van mezelf, moest ik, na twee biertjes als aperitief (god wat verlang ik af en toe naar een pastis) twee glazen wijn drinken. En toen nog een uur rijden op de motor. Dat werden er dus twee want ik verdwaalde hopeloos.
En n u is het maandag. Na en rit van een uur of vijf, inclusief afstappen in wat aardige dorpjes waaronder Gonzalez, zit ik in een motel in Houston. Daar blijf ik de komende dagen tot ik donderdag morgen naar New York vlieg en vandaar naar Duesseldorf. Hotel met zwembad voor 44 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Moet je weten dat de laatste camping 35 dollar kostte…
Gonzalez is leuk en heeft historie, zij het beperkt. Ze beweren dat de Texaanse revolutie daar begon omdat vandaar een stuk of veertig vrijwilligers gehoor gaven aan de smeekbeden vanuit Alamo om de mannen dar te komen helpen. Dat is eigenlijk alles. Verder is daar een slag geleverd met de Apachen die in de geschiedenis van dit stadje weer worden voorgesteld als een moordzuchtige roversbende en het dus verdiende om afgemaakt te worden.
Ik had nog een aardig gesprek met een man bij de winkel van een benzinestationie die zag dat ik een flinke motortocht achter de rug had. Hij vroeg me naar zijn reis en ik vertelde het een en ander. Hij wees toen naar zijn eigen stalen ros, een fiets waarmee hij een paar jaar geleden, net na zijn pensioen, een tocht van een half jaar van noord naar zuid door Zuid Amerika had gemaakt. Daar waren dagen bij dat hij, door het terrein, niet meer dan een mijl verder kwam. We beloofden elkaar dat we de rest van ons leven dit soort dingen zouden blijven doen om oud worden te voorkomen en namen afscheid van elkaar in de zekerheid dat dat moest lukken.
Morgen Houston bekijken, ga ik nu voorbereiden.
-
14 Juni 2011 - 08:13
Sylvia:
Hé Ruud, bonjour...
Ik zal straks je verslagen missen. Ik heb het idee dat ze steeds uitgebreider en gedetailleerder worden. Blijft leuk èn leerzaam ze te lezen.
Ik heb trouwens gisteren op de brocante hier in Argenton een
leuk flesje tussen het oude spul opgevist, en ja het heeft te maken met pastis!
Donc...tu verras...
Ik vertrek zelf donderdag weer richting les pays-bas. Dus zie je zondag....
in ieder geval vast een goede vlucht huiswaarts.
ã bientôt et
kus van je zus sylvia -
14 Juni 2011 - 08:17
Louis:
Ha Ruud,
Weer met veel plezier je reisverslag gelezen. Af en toe moet ik goed nadenken. Bijvoorbeeld over de zin 'Hij vroeg me naar zijn reis en ik vertelde het een en ander'. Knap dat je daarover een en ander kan vertellen haha....
Hier zijn inmiddels de Pinksterdagen achter de rug en is 'de hittegolf' voorbij. Nog veel plezier de laatste dagen en een hele goede terugreis!
De Moersjes
-
14 Juni 2011 - 08:27
Stan:
Ruud, als Houston je verveeld is het zeker de moeite waard om Kema bay & Calveston te bezoeken. Beide kun je in een dag doen Kema, relax en geniet van de belachelijk jachten met "vliegtuigmotoren" die binnen 2 seconden uit zicht zijn verdwenen. Calveston was aan het verpauperen maar blijft toch een mooi strand en natuurlijk mag je het spoor niet missen...het begin of het einde van de lijn de noord-zuid lijn. Op de weg er naar toe kom je voorbij space-center...misschien dat er nog iets is te beleven.
Note: als jij de motor afleverd zorg dan dat er minimaal aan benzine in zit...wegens ontploffingsgevaar! Groet goede reis en tot binnenkort, Stan -
14 Juni 2011 - 12:25
Gera:
Ha die Ruud,
Jouw reis zit er bijna op, die van ons gaat morgen beginnen. Weliswaar veel en veel bescheidener. We hebben de vakantie ook nog een week uit moeten stellen i.v.m. mijn moeder. Maar dat hoor je later wel. Wij hebben genoten van je verslagen en en zijn ervan overtuigd dat de werkelijkheid nog enerverender is geweest, met pieken en dalen. Geniet nog van je laatste dagen, veilige vlucht en tot gauw.
Liefs van Gera en Roel. -
14 Juni 2011 - 21:23
Sasja:
ha Ruud, heel scherp van Louis! Ben benieuwd of het gerechtvaardigd was dat je meer vertrouwen had in de jonge man in het VC (kijk, ik ga al helemaal mee in jouw jargon) dan alle lieve oude dametjes die de andere VCs in je reis bemensden (of is het bemensten??). Anyway, ik vind je voornemen heel goed. Gina is mega-trots op haar coole opa en ik ben het helemaal met haar eens. Dikke kus en tot snel. -
14 Juni 2011 - 21:38
Norbert:
Ha Bruud,
Leuk om te lezen allemaal, maar ik mis toch wel een beetje de slechtweerverhalen en zo, die jouw reis zo heroisch maakten. Sla de ongetwijfeld goedbedoelde tips van zwager Stan daarom maar gauw in de wind en lekker verder rijden. Hou het spannend, move 'm on! -
15 Juni 2011 - 08:46
Ted:
Hi Ruud,
Nog een dag, zie ik. en dan is er die vreselijke scheiding van je nieuwe meisje, die je zo trouw heeft gediend, op dat ene probleempje met de ketting (...?) na dan. Ik begrijp uit je verhaal dat ze toch een beetje een mooi weer tripster is. Maar goed, over ruim een dag weer bij je andere meisje en in je eigen bed, en je eigen pilsje en je eigen wijntje. Ben eigenlijk wel benieuwd of de reis van jou nog veel langer had mogen duren, of dat je het zo wel mooi vond. In ieder geval een mooi afscheid daar, een nog mooiere hereniging en so long!
Abrazo,
Ted
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
