Houston en omgeving

Houston. Ik vond het al niks toen ik er gisteren in moest rijden. Wat een onrust en wat een herrie, je wordt aan alle kanten gepasseerd als je niet snel genoeg rijdt en dat kun je nou eenmaal niet als je ook de weg moet zoeken. Daar word ik behoorlijk opgefokt van.
De vraag was vandaag (dinsdag): ga ik vandaag naar Houston downtown of volg ik Stans advies om naar het gebied onder Houston en de kust te rijden. Ik koos voor het laatste. De zee had ik nog niet gezien deze reis en van de grote steden weet ik ondertussen dat ik daar in mijn eentje niet zo van geniet. Dat moet je met zijn tweeen doen.
Ik bezocht een drietal stadjes/dorpjes: Seabrook, Kemah en in het uiterste zuiden Galveston. Net als elders vormt de kust een afwisseling van pretparken, jachthavens en hotels. Niet erg fraai dus. Galveston had wat authentieks en belangrijker, een behoorlijk schoon strand! Na een lunch in de Fishermanwarf (oesters, red snapper) ben ik naar het strand gegaan. Een relaxed dagje dus. Alhoewel je dan toch gauw weer zo’n 90 mijl rijdt, op en neer.
Morgenvroeg ga ik naar het Museum of Fine Arts van Houston en daarna lever ik de motor in. Het zit erop. Donderdag om 4.30u staat de taxi voor de deur die me naar het vliegveld brengt. Mijn vlucht naar New York vertrekt om 7.00u, Van New York vlieg ik om 17.30u naar Dusseldorf waar ik vrijdag om 7.30u aankom (7 uur vliegen plus 7 uur tijdsverschil).

Het is een mooie tocht geweest. Ik heb er 11.000 km opzitten, dat is ongeveer 140 uur motorrijden. Ik heb bij momenten vreselijk afgezien en enkele angstige momenten gehad maar over het algemeen is het hartstikke goed gegaan. Ik heb vreselijk genoten van het motorrijden en alles wat ik meemaakte (soms pas achteraf....). Ik heb veel geleerd en veel (soms erg) mooie momenten gehad:
Ik kan alleen zijn en dat heeft eerlijk gezegd ook mij wel verbaasd. Als je altijd te horen krijgt dat je dat niet kunt, ga je daar op gegeven moment in geloven.
Motorrijden is een mooie manier om je door een landschap te verplaatsen: de wind, de temperatuurswisselingen, het asfalt dat aan je zolen plakt of het ijs dat je laarzen doet vastvriezen aan de voetsteunen, de geuren van de natuur, maar ook de geuren van de warme hap die ergens bereid wordt in een huis waar je langs rijdt, de extreme hitte, de kou die je aan je lijf ervaart, de daasheid die je voelt als je een aantal uren door een eenzaam landschap hebt gereden, de kleine en grote gedachten die je bezighouden, de wereld die zich vernauwt tot enkele basale dingen, en de wereld die groter wordt door de fantasieen die ontstaan door wat je om je heen ziet, het hoofd dat leeg wordt. Het landschap dat in de loop van de dag om je heen steeds verandert. (Soms heeft dat landschap daar meerdere dagen voor nodig, zoals in het westen van Texas). De ontmoetingen die ik had en waarvan ik er een paar al verteld heb maar dat waren er veel meer. Zoals de man die me op een camping meenam in een golfwagentje omdat hij daar onderhoudswerk moest doen en me vertelde dat ie vanwege het bezit van een paar gram drugs tot een jaar gevangenis straf was veroordeeld en nu on probation was. Hij liet me de foto’s zien van de hasj die hij thuis alweer aan het kweken was….. Of de twee zwarte mannen die in gevangeniskleding (jazeker, een zwart wit gestreepte overall, nee geen ijzeren bal) langs de weg bij een VC aan het werk waren en die vertelden dat ze hoopten binnenkort vrijgelaten te worden vanwege goed gedrag. De een zat wegens mishandeling de ander wegens diefstal (‘with a little bit of violence’). En zoveel andere korte en lange praatjes, soms oppervlakkig, soms met een enorme vaart de diepte in. Mooi is dat. Het is goed te merken dat je dan toch niet zo’n sociale hork bent.
De laatste week vond ik minder. Ik ben te snel in de buurt van Houston gaan zitten en deze kant van Texas is overwegend saai qua natuur. Het gaf het gevoel dat mijn reis net wat te lang duurde. Eigen schuld, had ik me onderweg maar beter op Texas voor moeten bereiden. Dat was er wat bij ingeschoten. De beslissing om niet naar Vegas, Death Valley en Mojave te gaan was een goeie. Wat is dit land allejezus groot! Bovendien: een mijl is veel langer dan een kilometer en daar vergiste ik me nogal eens in. Het besluit gaf me rust en ik kon daardoor op sommige plaatsen eens even blijven hangen. Ook wel lekker.

Het schrijven van mijn weblog was een plezierige bezigheid voor me zelf. Het maakte het mogelijk om wat ik beleefde te delen met wie dat wilde van mijn familie, vrienden en vriendinnen. Dat maakt de afstand wat kleiner. Het heeft ook het voordeel dat ik mijn belangrijkste belevenissen heb vastgelegd en er later nog eens naar terug kan kijken.
Ik hoop dat ik jullie niet te veel lastig gevallen heb met mijn verhalen. Dat was niet de bedoeling. En ik dank jullie voor jullie medeleven, steun, tips, lieve, leuke en aardige reacties. Tot gauw!