Van Kremmling naar Denver

Vanmorgen wakker geworden met koppijn. Nou heb ik dat nooit, tegenwoordig zelfs niet meer als ik gedronken heb (Eindelijk!). Ik bedacht in bed dat mijn moeder altijd hoofdpijn kreeg als het sneeuwde... Het zal toch niet…. Ik stond op, keek uit het raam, en jawel hoor!, sneeuw. Op de motor lag een aardig pak. Zie foto. Ik heb het vertrek zo lang mogelijk uitgesteld, onder andere door Gaston te bellen om deze volgens mij ondergewaardeerde wizkid te raadplegen. Over een probleem met mijn mobile.me verbinding. Heeft ie trouwens, conform verwachting, opgelost.
Rond tienen vertrokken en ik kan het ook niet helpen maar het weer zat opnieuw weer tegen. Nou wat zeg, tegenzitten?? Dit was de worst of all worse days. Regen en zon wisselden elkaar af in de eerste dertig mijl nog af maar toen ik de Eisenhowerpass over moest (3200 meter) regende het , kwam ik vervolgens in de mist en begon het in de mist te sneeuwen. Nou weet ik niet of je wel eens achter een motorscherm hebt gezeten terwijl het sneeuwt, maar ik kan je verzekeren dat dat geen lolletje is. Met regen zie je al minder maar dit is k…Toen ik op een hoogte van 2700 meter kwam, stonden er wat auto’s onregelementair en schots en scheef geparkeerd langs de weg: geslipt. Toen had ik het eigenlijk wel gehad zeker omdat vanaf daar die borden tot de top, in een 2 kilometer lange tunnel en in het begin van de afdaling erg vaak herhaald werden. Ik had de zenuwen en ik het was behoorlijk koud daarboven. En dan heb je van die idiote Amerikanen die in sneeuw en dichte mist in hun bespottelijk oversized SUVs uit misplaatste zuinigheid de lampen niet aandoen als ze in zo’n weer rijden. Ik ben 40 gaan rijden en heb de alarmlichten aangezet. Ze kunnen me wat. Maar goed we hebben het er weer heelhuids vanaf gebracht.
In Denver vond ik de HD dealer vrij gemakkelijk en werd hartelijk en met erg veel respect en bewondering ontvangen. Je ziet me groeien….. Maar wat zag mijn Harley er vreselijk uit naast al dat glimmende spul. Ik heb wat akkefietjes laten verhelpen en de motor laten checken, olie verwisseld en oliefilter vervangen. Een wel erg fraai gereedschapsetje gekocht en binnenhandschoenen. Zullen hopelijk voor niets gekocht zijn. Toen ik zo ongeveer klaar was bij de dealer, begon het vreselijk te plensen. Ik heb me toen maar een motel in de buurt laten aanwijzen en ben vertrokken onder hartelijke begroetingen. Van Reed, mijn verkoper, Glenn, de baas van de werkplaats, Peter de monteur, Gail de verkoopster van de binnenhandschoenen, nog een John de verkoper van een gereedschapset, twee dames bij wie ik moest betalen, Paul de verzekeringsjongen, en ? die me ontraadde om een tanktas voor de Harley te kopen. Het was typisch Amerikaans, hartelijk maar de meesten zijn je vergeten nog voordat je de hoek om bent. Nu zit ik met een six pack Killing Rock en een fles Wild Turkey op mijn hotelkamertje. Ga dadelijk de route voor morgen uitstippelen,l onder het genot van wat borrels.
Verder weinig beleefd. Nou ja van die dingen die je op zo’n dag als deze uitvergroot. Een van de monteurs moest een klein proefritje rijden. Zijn uitdrukking daarna was: ‘she (…) runs like a marshmellow ‘ en ik moet zeggen, ik snapte hem meteen. In het restaurant hiernaast, een keten die vooral allerlei taarten verkoopt, riep een wat oudere man naar me dat ik een mooie motorfiets had en dat ik vandaag wel een cold and wet trip zal hebben gehad. Ik vroeg hoe hij dat wist en zijn antwoord: you can tell that from seeing you (of zoiets – mijn oren! – en ik heb het maar als een compliment opgevat. En nee, ik zag er met mijn bruinleren jack en spijkerbroek niet uit als een motorrijder.
Vandaag ook geen foto’s. op die ene na. Het zicht was te slecht om ook maar iets van de omgeving te zien. En aan Denver valt niet veel te fotograferen.
Had ik misschien bovenaan moeten schrijven maar als je mijn gezeur over het weer zat bent, moet je de bijdragen van de komende drie dagen maar overslaan. Ik begreep dat het tot en met het weekend zo blijft.