Van Invercargill naar Curio Bay

24 Januari. Soms is er niks mis mee om een beetje eigenwijs te zijn. Lonely Planet vindt het maar niks in Bluff, ten zuiden van Invercargill en Invergargill vinden ze ook maar la la, maar ik ben er toch maar zelf wezen kijken. Nou, Bluff zelf is inderdaad niks, vooral haven naar Stewart Island en naar Australië, maar je kunt een prachtige wandeling maken langs de kust. Zie foto's. En Invercargill, waar ik daarna nog even ben geweest, is een qua oppervlakte enorme stad (zo groot als Rotterdam). Alles is er gelijkvloers, op wat gebouwen in het centrum na. Het is er levendig en de lelijkheid voorbij, de mengelmoes aan stijlen, kleuren, de reclameborden, de kunst die er staat, de prachtige parken, de straten waar geen einde aan lijkt te komen, het maakt het allemaal tot minstens een bijzondere stad. Ik probeer wat foto's mee te sturen. Daarna ben ik doorgereden naar Curio Bay. Dat ligt inde Catlins, een volgens mij zwaar ondergewaardeerd gebied. De Sounds zijn prachtig maar ontoegankelijk en afstandelijk, de Catlins zijn vriendelijk, heuvelachtig, groen, arcadisch (maar dan met heeeeel veel schapen en zonder herders en herderinnetjes). Daar zit je middenin, daar kun je van eten en drinken. Eigenlijk heb ik me nog nergens zo thuis gevoeld als in dit gebied. 
Onderweg gestopt in Waipapa, een plek aan zee, waar ooit een schip is gestrand en 150 mensen verdronken WAARNA ze besloten een vuurtoren daar neer te zetten (...) en daar heb ik mijn eerste confrontatie met een zeeleeuw gehad. 10 Meter afstand houden, ze zijn sneller dan je denkt en kunnen vervelend bijten. Een aparte ervaring om op een strand in je uppie tegenover zo'n enorme foeilelijke kolos te zitten die je scherp in de gaten houdt en direct begint, tja wat is het eigenlijk...te loeien ? als je te dicht bij hem/ haar in de buurt komt.
Ik sta nu met mijn camper in Curio Bay, bovenop een heuvel met uitzicht naar zee, naar de kust om me heen en naar het landschap. Zie foto's.  Het waait wel erg hard hierboven maar de handrem is aangetrokken en mijn campertje staat in de eerste versnelling.
En wat is het hier allejezus mooi. Ben voor het eten nog even wezen kijken bij een versteend bos dat hier bij eb boven water komt. Dat is mooi maar nog veel mooier zijn de enorme waterplanten die hier groeien en die met de branding van de zee de meest onwaarschijnlijke figuren maken. Het lijkt wel een andere planeet. En ik heb voor het eerst in NZ een zonsondergang meegemaakt!
Ik blijf nog een dagje hier, hoop morgen pinguins en dolfijnen te ontmoeten en heb besloten niet meer het binnenland in te gaan maar langs de kust te blijven.