Van Jackson Hole naar Kemmerer

Alweer was ik bijtijds op. Maar pas iets na negenen vertrokken, eerst moest ik bij de Harley dealer aan de overkant langs voor een necktube met Harley embleem en een aardigheidje voor mijn Harley broertje Norbert. Trouwens: de bandana die ik op een van de foto’s droeg heb ik niet van iemand geleend, zoals sommigen van jullie denken! Die heb ik voor mezelf gekocht!
Op zoek naar beter weer, dus. Dat heb ik niet gevonden. Ik zit nu zo’n 300 mijl zuidelijker, in Kemmerer en het is nog steeds koud en het regent. Maar het was weer een belevenis, hoor! Bij de Harley dealer hoorde ik dat de weg die ik wilde nemen geblokkeerd was door een enorme modderlawine en dat betekende dat ik zo’n 100 mijl om moest rijden, via Idahoe. Twee flinke passen over. Maar ook nu was de route geen straf. Kronkelende wegen deels – nog steeds, ja – in de sneeuw met prachtige uitzichten. Uiteindelijk kwam ik op de goede weg, door het dal van de Salt River. Gelukkig een stuk lager en dat scheelt in de temperatuur.
Op een historic site, waarvan het overal langs de weg vergeven is, zette ik de motor aan de kant om wat tableaus te bekijken en daar kwam net de Japanse inhoud van een touringcar terug van een uitstapje te voet. Van het gezelschap maakten zich twee dames en een heer los die zich op een holletje in mijn richting begaven, de camera’s (wel eens een Japanner zonder camera gezien?) in de aanslag. Ik keek achter me om te zien wat daar voor boeiends te zien was. Moose? Elk? Een beer? Niks dus, ze kwamen voor mij en begonnen mij en mijn motor te fotograferen. De dames vonden het prachtig. Het gulle gebaar om even op de motorfiets plaats te nemen en mij ze te laten fotograferen, beantwoordden ze met wat verlegen gegiechel. Dat durfden ze niet aan. De communicatie beperkte zich tot wat buigingen, de heer in het gezelschap vroeg nog: You ranger? Mijn antwoord was: Me not ranger, just Dutch guy on motorbike. De teleurstelling droop van ’s mans gezicht en de foto’s maakte hij volgens mij alleen nog uit fatsoen. Na nog wat buigingen holden ze gedrieen terug naar hun bus. Wat voor beeld die Japanse meneer van een ranger heeft weet ik niet maar het is in ieder geval niet het goede beeld. Rangers lopen hier rond in een soort padvinderstenue met een heuse hoed (geen stetson!) en lange broek, dat wel.
Wat verderop besloot ik een dorp binnen te rijden. Wat je dan tegenkomt kan heel verrassend zijn en bovendien was ik toe aan een motel. Cokeville was de naam en het dorp heeft 600 inwoners maar de oppervlakte van een stad als Nijmegen. Het dorp was duidelijk aan het leeglopen en vergrijzen en deels verlaten, (zie de foto’s) maar ze hadden wel een sheriff en dat heb ik geweten. Ik reed na wat foto's het dorp uit, gaf een flinke dot gas en genoot van het geluid van een versnellende Harley. Toen ik me realiseerde waar ik ook alweer was, nam ik snel gas terug, wetend dat je hier in de VS flinke boetes krijgt voor te snel rijden en trouwens voor van alles. Ik had er nog geen mijl opzitten en was allang op gepaste snelheid gekomen (65 mijl per uur) toen ik achter mij een jeep zag aankomen met knipperende lichten in alle kleuren van de regenboog. Ik begreep uit al die lichtsignalen dat hij wilde dat ik stopte en dat deed ik dan ook maar. En jawel, de plaatselijke sheriff in vol ornaat, inclusief de zonnebril - het was donkergrijs weer. Hij moest om te beginnen alle papieren zien: motorpapieren, paspoort, rijbewijs, internationaal rijbewijs en die papieren had ik niet bij de hand maar veilig diep weggestopt in mijn onovertroffen Deemeedtas. Toen ie die allemaal gezien, nee, bestudeerd had begonnen zijn vragen: waarom heb ik een temporary license plate? waarom heb ik een Nederlands paspoort en een Duits rijbewijs? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe? Wat doe ik met de motorfiets na mijn trip? Hoelang ben ik al in de VS? Waar ben ik algeweest? Waarom is mijn partner niet meegegaan hiernaartoe? Op alle vragen heb ik op de geduldige, vriendelijke en charmante manier die jullie van mij kennen, antwoord gegeven. En dat hielp. Hij vertelde me dat ik met een snelheid van 20 mijl te hard langs was komen rijden, daar waar je maar dertig mocht en dat me dat normaal gesproken een boete van 200 dollar had opgeleverd. Hij streek over zijn hart. Een half uur verder kon ik alles weer inpakken en verder rijden, peinzend over de vraag waarom zo’n diender in een zijstraat van een weg waar nauwelijks iemand langskomt, in zijn auto gaat zitten om te controleren of iemand te hard rijdt…

Tegen 16.30u was ik in Kemmerer, het lelijkste stadje tot nu toe, en vond al snel een motel. Kachel omhoog en een warme douche en ik was al snel weer op temperatuur. Morgen rij ik door, kom nog door een mooi gebied maar als het weer zo blijft, ga ik toch mooi door naar het diepere zuiden!