Van Leadville naar Hotchkiss

De sneeuw die gisteren voor de middag van vandaag voorspeld werd, had een sprintje getrokken. De wereld was weer wit toen ik opstond en behoorlijk ook. Wegwezen hier. Nou is het mooi geweest.
Normaal gesproken sta je als je van Leadville naar het zuiden wil, voor een dilemma. Neem je de Independance Pass of de Monarch pas. De hoogte maakt niet uit (ca 12.000 feet) en het zijn allebei prachtige routes. En als dan toch iets de keuze moet bepalen dan in dit geval de naam, ik bedwing liever een monarch dan onafhankelijkheid, maar helaas, er was geen keuze. De Independance Pass gaat pas open op de 4th of July, hoe toepasselijk. En de juffrouw van het Visitors Center in Leadville had ook al gezegd: meneer, het wordt alsmaar later zomer. En de lente dan, dacht ik later nog.
Ik was trouwens Leadville nog niet uit of het werd droog en er kwam zowaar een zonnetje door. Dat oogt toch wat vriendelijker. Tijdens het eerste deel van mijn route, reed ik naar beneden en met de wind in de rug en dat betekende dat duizenden fietsers die een toertocht reden (meer een heen- en weertocht langs een lange, lange weg) en mij tegemoet kwamen, een keiharde, ijskoude wind tegen hadden en ongeveer veertig mijl trapsgewijs moesten klimmen. Ik had met ze te doen, want ik wist hoe ver het nog was voor ze en ik wist dat waar zij naartoe fietsten, de sneeuw in dikke vlokken uit de lucht kwam vallen...Ik heb er nog even naar staan kijken en zwaaien in een oud en bijna verlaten stadje, Granite, 15 mijl van Leadville.
Ongeveer 60 mijl verderop kwam de Monarch Pass in zicht, of eigenlijk, er viel niet veel te zien omdat het op de top mistte maar er stonden borden langs de kant van de weg, weer gebroedelijk naast elkaar: eentje dat we de pas naderden en eentje om te waarschuwen voor icy conditions ahead. Merk dat ik ondertussen over de motorfiets en mij als 'wij' spreek. Dat belooft wat als ik terugben, Annelies!
Had ik mijn republikeinse grote muil nou eens een keer gehouden dan was de Monarch me misschien nog barmhartig geweest. Op 7 mijl van de top begon er sneeuw op de weg te liggen en dat werd alsmaar meer. Toen ik op de top kwam, was de sneeuw ondertussen een bevroren ijsmassa geworden. En toen ging het fout. Er gebeurde iets merkwaardigs. Ik wilde de motor een beetje naar het midden van de weg sturen omdat het daar nog enigszins te rijden was maar mijn handen stuurden de motor precies die kant op waarvan mijn verstand zei: 'Joh, dat moet je niet doen, dat gaat fout', en IK KON ER NIETS TEGEN DOEN!! Omdat ik niet in bovennatuurlijke dingen geloof, zeker als die bijdragen tot het in stand houden van een belachelijk en kostbaar anachronisme, moet er een psychologische verklaring zijn. Paul, help!!
Op de top werd ik snel geholpen en bovendien waren er ondertussen nog drie motorrijders bovengekomen. Was wel een imposant gezicht, hoor, al die lui die daar onder de stuifsneeuw bovenkwamen. En geruststellend. Een uitgestapte automobilist stond al op me in te praten dat het gekkenwerk was wat ik deed en dat er beneden een sleepdienst was en dat hij me mee naar beneden zou nemen in zijn auto en de sleepdienst dan met mij de motor over de pas heen zou helpen. Nou daar voelde ik weinig voor. Ik zou hem hebben, die Monarch en met mij die andere motorrijders. We zijn met z'n vieren met de knipperlichten aan op ons gemak naar beneden gereden met een enorme sliert auto's achter ons aan.

En of het de moeite waard was? kijk maar naar de foto's, tenminste ik hoop dat ze een beetje laten zien wat ik heb gezien. Het wordt weer eens tijd om er een paar blasfemische superlativen tegenaan te gooien: gvd wat was het daar al-le-je-zus mooi. En hoog! Zelfs op de motorfiets kreeg ik dat weëe gevoel dat ik altijd krijg op elke hoogte boven de drie meter.
Ik ben nu gestrand in Hotchkiss een dorp van niks, in de bergen maar met een motel. En met een restaurant waar op zaterdagavond het hele dorp gaat eten. Dat was een ervaring op zich maar het is nu wel mooi geweest. Maar ik moet het nog een keer hebben over Amerikaanse eetgewoonten, zeker die van het platteland. En ook over alsmaar alleen eten.
Het weer is warmer en morgen is er maar 40% kans op neerslag. Ik heb er zin in! Maak morgen een rondje Black Valley of the Gunnison af, als dat gaat, en daarna richting Durango, in het zuiden van Colorado, over de One million dollar Highway.

PS: en nee, Norbert, maak je geen zorgen, de Harley is nog heel en bijna niet beschadigd (krasje op de valbeugel aan de zij-onderkant, de highway step heeft het meeste opgevangen). En misschien wil je dat ook weten: ik heb geen schrammetje, alleen op mijn ziel.