Van Vernal naar Kremmling (CO)

Laat ik maar weer beginnen met het weerbericht. Ik ben in de regen weggereden. Na een korte periode van droogte en zelfs een klein beetje zon kwam ik in een onweersbui terecht die gepaard ging met hagel. Stenen zo groot als knikkers – zo voelden ze tenminste in mijn gezicht. Nah, het viel wel mee, hoor. Op de grens van Utah en Colorado, kreeg ik in het bezoekerscentrum, een handige plek voor gratis koffie en veel informatie, te horen dat de weg die ik wilde rijden was afgesloten vanwege, inderdaad ja, de sneeuw – een halve meter logt er op de pas, Sir! Verder kreeg ik te horen dat ik mijn koffie moest opdrinken en wegwezen, dan kon ik voor de bui uitrijden. Zie de foto’s. Ik was blij toen ik hier in het luxueuze motel van Kremmling onder een hele warme douche stond. Ga nou niet denken dat het allemaal vreselijk is Het geeft een enorme kick om op een motorfiets al die weersomstandigheden mee te maken. Dat neemt niet weg dat ik onderweg natuurlijk wel eens wat anders denk… Het is allemaal behoorlijk basaal.
Toch heb ik ook nog andere dingen beleefd. Ik ben toen ik in Dinosaur land kwam, m’n neus achternagereden en kwam in een erg apart gebied met nogal grillige rosformaties, het leek soms wel of de Dinosaurssen daar versteend waren tijden een spelletje ravotten. Overal in de VS staan langs de weg borden waarop je wordt voorgelicht over de stenen, de mensen, de beesten, de landbouwcultuur, de bloemen en de planten, beroemde personen die er langsgekomen zijn, trails die vroeger veel gebruikt worden, eyc, etc. Zo ook hier. Het indrukwekkendst vond ik de rotstekeningen die gemaakt waren door de bewoners van dat gebied (zo’n 1000 jaar voor onze jaartelling. Deels figuratief, deels abstract. Het volk heette de Fremont people. Hoe die Amerikanen dat nu weer uitgevonden hebben! Erg knap van ze.
In die vallei kreeg ik dus het onweer en de hagel om de oren. Ik besloot acuut om tijdens mijn lunch break een telefoontje te plegen naar de HD dealer en mijn contactpersoon daar te vragen of ik niet een dag eerder kon komen voor een check van de motor. Wat ook wel tijd wordt: ik heb er nu 2400 mijl opzitten. Dat was OK en nu rij ik morgen naar Denver. Paar uurtjes werk daar en dan zo snel mogelijk verder naar het Zuiden. Hoever moet je gaan??
Verder nog wat meegemaakt? Neu of het moet die boer zijn die op een quad zijn vee opdreef langs de kant van de weg. Ook dat vak heeft zijn romantiek grotendeels verloren. Dat brengt me trouwens op een aardige anecdote die ik van Gaston kreeg (met dank dus aan Gaston!). Het gaat ongeveer als volgt. Een aantal Amerikanen kwam tijdens de vorige eeuwwisseling op het briljante idee dat je in het Wilde Westen beter kamelen zou kunnen gebruiken om je te verplaatsen. Die kunnen goed tegen droogte (hoezo, is het hier dan wel eens langdurig droog dan?).Dus besloten ze om een aantal kamelen uit het Nabije Oosten per schip naar Amerika te halen met het doel die hier te gaan fokken. Maar wat gebeurde er? De kamelen gingen allemaal dood. En waarom? Omdat kamelen, die zelf al deinen, het gedein van het schip er niet bij konden hebben en dood gingen aan de stress….. Had het dus weinig gescheeld of die irritante ijdeltuit BB had op een kameel rondgereden in het Wilde westen. Een prettig ontluisterende gedachte.
Verder heb ik vandaag een Starbucks gescoord. Wat kan internetten een genoeglijke bezigheid zijn als de verbinding stabiel en snel is! Ik kon daar pas de foto's van gisteren fatsoeneren en de nog ontbrekende uplaoden. Trouwens de verbinding in dit motel mag er ook wezen. En dat zou je niet verwachten als je op dit schamele optrekje af komt rijden. Ik heb er trouwens de duurste kamer: 62 dollar inclusief tax. En dat ik van deze kamer met vier bedden er maar een gebruik, ligt natuurlijk aan mij.
Morgen naar Denver. Weersverwachting nog slechter dan vandaag, zo vertelde de eigenaresse van het motel., tot en met het weekend. Maar daarna….
Het enige wat ik zeker weet is dat het op dit moment zeer hard hagelt buiten.