Van Flagstaff naar Show Low
Door: Ruud
Blijf op de hoogte en volg Ruud
02 Juni 2011 | Verenigde Staten, Show Low
Vanmorgen was ik vroeg op pad. Rond 7.00u zat ik op de motor. En wat leer je als je in Duitsland theorie-examen moet doen voor je motorrijbewijs? Inderdaad: vroeg in de ochtend en bij avondschemering wordt het wild beweeglijk en moet je oppassen…. Ik reed gelukkig op mijn gemak over een weg die aan beide zijden bebost was en voor ik het wist schoot een jong witstaarthert de weg op. Nou zijn die gelukkig niet zo heel groot maar het was wel een klap. Hij raakte me schuin van voren. Ik kon me overeind houden, hij – of zij – viel en in de spiegel zag ik dat ie snel weer overeind kwam en het bos invluchtte. Ik moet hem flink geraakt hebben want de haren van het beest zaten op het spatbord, mijn broek en in mijn gezicht. Wie het niet gelooft: ik laat de haren op het spatbord zitten. Kun je een keer rustig komen bekijken. Voor mijn lieve kleinkindertjes hoop ik natuurlijk dat hij het overleefd heeft, de lieve bambi, maar op dat moment – en nu eigenlijk nog steeds – ben ik blij dat ik het zelf overleefd heb. En voor mijn broertje Norbert: nee de Harley had geen schade, ik moest alleen een van de zijkoplampen, die jij niet hebt, en de richtingaanwijzer rechtzetten.
Ten zuiden van Sedona liggen de Red Rockies. Ik heb daar al wat foto’s van laten zien. Ik kwam nu wat dieper in het gebied en daar waren de rotsen zo grillig en rood dat ik besloot af te stappen, de motor aan de kant te zetten en een stuk te gaan lopen. Ik beklom een van de bulten, de Bell Rock, totdat mijn hoogtevrees mij dwong om terug te keren. Toen ik terugliep zag ik iemand gymnastiekoefeningen doen op een grote rots met uitzicht naar het dal. Zie foto. Hij gebruikte een kempostok, althans dat dacht ik. Toen ik bij hem in de buurt kwam stopte hij zijn oefeningen, en liep voor me uit waardoor ik makkelijk de weg naar beneden kon vinden. Ik liep hem achterop en we raakten aan de praat. Het bleek op mijn vraag of hij Japanner was, ja, een Koreaan te zijn die niet meer in Korea woonde maar tijdens een talenstudiereis in Sedona was blijven hangen, zijn Koreaanse meisje naar Sedona haalde, zelf een school in sport in martial arts was begonnen en zijn meisje was begonnen met een Koreaans restaurant in Sedona. Twee keer per dag gaat hij naar deze berg en doet er zijn oefeningen. Een van zijn oefeningen is naar de top van de berg klimmen en erbovenop zijn oefeningen doen. Ik moet er niet aan denken. Dat snapte hij ook wel want het was er behoorlijk steil. Zo kletsten we wat heen,. Hij was nogal onder de indruk dat ik in mijn eentje op de motor door de VS trok. Hij maakt een foto van mij met de berg op de achtergrond en ik maakte een foto van hem en toen bleek dat zijn kempostok eigenlijk een enorme fluit was want hij begon daar tijdens de fotosessie op te spelen. Heel bijzonder. Beneden hebben we emailadressen uitgewisseld, je weet maar nooit, en hij moest per se nog wat foto’s hebben van mij op en bij de motor. Een uitnodiging om mee te gaan naar het restaurant van zijn meisje heb ik afgeslagen. Ik wilde verder. Het afscheid was warm en bicultureel.
Daarna ben ik langs wat bijzondere Indiaanse plaatsen gereden en heb die bekeken. Ik heb onder andere geleerd dat deze Indianen (De Sinagua, niet opzoeken, ze bestaan niet meer zijn in de gschiedenis opgelost) al in de 11e eeuw de kunst van hoogbouw beheersten en aquaducten aanlegden vanuit bronnen ten bhoeve van bevloeiing van hun akkers.
De rest van de dag was eigenlijk niet leuk. Ik ben naar het oosten gebogen – ik ben dus op de terugweg, zogezegd! En de route voerde zo’n 100 mijl door heuvelachtig landschap dat op zeker moment overging in bos, bos en nog eens bos. Ik zit nu op een camping in Show Low, een vreselijk dorp, zo groot als Nijmegen maar met ongeveer 6.000 inwoners. Het is geliefd bij de Amerikanen vanwege het vele water in de buurt.
Internet is hier niet, dus jullie krijgen dit verhaal hopelijk morgen.
Ten zuiden van Sedona liggen de Red Rockies. Ik heb daar al wat foto’s van laten zien. Ik kwam nu wat dieper in het gebied en daar waren de rotsen zo grillig en rood dat ik besloot af te stappen, de motor aan de kant te zetten en een stuk te gaan lopen. Ik beklom een van de bulten, de Bell Rock, totdat mijn hoogtevrees mij dwong om terug te keren. Toen ik terugliep zag ik iemand gymnastiekoefeningen doen op een grote rots met uitzicht naar het dal. Zie foto. Hij gebruikte een kempostok, althans dat dacht ik. Toen ik bij hem in de buurt kwam stopte hij zijn oefeningen, en liep voor me uit waardoor ik makkelijk de weg naar beneden kon vinden. Ik liep hem achterop en we raakten aan de praat. Het bleek op mijn vraag of hij Japanner was, ja, een Koreaan te zijn die niet meer in Korea woonde maar tijdens een talenstudiereis in Sedona was blijven hangen, zijn Koreaanse meisje naar Sedona haalde, zelf een school in sport in martial arts was begonnen en zijn meisje was begonnen met een Koreaans restaurant in Sedona. Twee keer per dag gaat hij naar deze berg en doet er zijn oefeningen. Een van zijn oefeningen is naar de top van de berg klimmen en erbovenop zijn oefeningen doen. Ik moet er niet aan denken. Dat snapte hij ook wel want het was er behoorlijk steil. Zo kletsten we wat heen,. Hij was nogal onder de indruk dat ik in mijn eentje op de motor door de VS trok. Hij maakt een foto van mij met de berg op de achtergrond en ik maakte een foto van hem en toen bleek dat zijn kempostok eigenlijk een enorme fluit was want hij begon daar tijdens de fotosessie op te spelen. Heel bijzonder. Beneden hebben we emailadressen uitgewisseld, je weet maar nooit, en hij moest per se nog wat foto’s hebben van mij op en bij de motor. Een uitnodiging om mee te gaan naar het restaurant van zijn meisje heb ik afgeslagen. Ik wilde verder. Het afscheid was warm en bicultureel.
Daarna ben ik langs wat bijzondere Indiaanse plaatsen gereden en heb die bekeken. Ik heb onder andere geleerd dat deze Indianen (De Sinagua, niet opzoeken, ze bestaan niet meer zijn in de gschiedenis opgelost) al in de 11e eeuw de kunst van hoogbouw beheersten en aquaducten aanlegden vanuit bronnen ten bhoeve van bevloeiing van hun akkers.
De rest van de dag was eigenlijk niet leuk. Ik ben naar het oosten gebogen – ik ben dus op de terugweg, zogezegd! En de route voerde zo’n 100 mijl door heuvelachtig landschap dat op zeker moment overging in bos, bos en nog eens bos. Ik zit nu op een camping in Show Low, een vreselijk dorp, zo groot als Nijmegen maar met ongeveer 6.000 inwoners. Het is geliefd bij de Amerikanen vanwege het vele water in de buurt.
Internet is hier niet, dus jullie krijgen dit verhaal hopelijk morgen.
-
02 Juni 2011 - 16:10
Ricky.:
Heyy Lieve Opa :D
Ik kan je bijna niet meer bijhouden met je velen verslagen!!
Maar nu ben ik weer bij!!
Nou gelukkig voor die lieve bambie.
En ook voor jou.
Volgens mij is marion nu bezig met een reactie schijven over een giftige plant...
kijk uit dus~!!!!
Dikke kus Ricky!!! -
02 Juni 2011 - 16:15
Marion Bokkerink:
Mooie verhalen weer van mijn schoonpapa. En dat arme arme hertje...wat is de kans dat je als hertje een Nederlandse motorrijder uit Duitsland op een Amerikaanse Harley Davidson treft...en hij treft het... twas zijn dag zeker niet. Alle hertjes op een stokje: Gelukkig is het goed afgelopen met jou en motor zeg!
Poison Ivy is een heul heul giftige plant die volgens mij heftige pijnen en ernstig braken veroorzaakt. Ik weet dat niet helemaal zeker, maar volgens mij heb ik op diskufferie (zoals mijn vader dat dan zegt) een of andere idiote bioloog gezien die WIST dat het een heul heul giftige plant was die heftige pijnen en ernstige brakenveroorzaakt en die dacht dat het leuk was om aan de mensen die diskufferie kijken te laten zien hoe heftig die pijnen en ernstig die braakaanvallen nu eigenlijk zijn. Terugkijkend dacht hij: think again, mate. Voor de mensen die het keken (waarschijnlijk alleen ik) was het inderdaad heel leuk. Pittig plantje, zeg maar.
Veel plezier met je verdere tocht en ik kijk alweer uit naar de volgende verhalen! lfs je schone dochter.
-
02 Juni 2011 - 16:17
Marion Bokkerink:
Ik zie dat mijn liefdochter bijdehandjes heeft gegeten vanochtend. Even op de kop in de beek houden hier achter het huis, dagdag! -
02 Juni 2011 - 16:23
Marion Bokkerink:
heb t nog even gegoogled (had ik misschien beter eerst kunnen doen..), maar dat is toch niet die plant. Poison Ivy krijg je alleen maar huiduitslag van, niet zo spannend dus. Ach, het verhaal is nog steeds leuk toch? nu nog even ontdekken hoe die plant wel heette.. -
02 Juni 2011 - 20:08
Sylvia En Marna,:
Hoi Ruud, heb samen met marna net jouw verslag gelezen. Ze herkent veel van waar jij nu bent. De oh`s en ah`s zijn niet van de lucht. Zoals je weet heeft Marna 13 jaar in Amerika gewoont.
Wat een geweldige ervaringen weer! Trouwens als je ooit een keer boze geesten wilt verdrijven uit je tentje, en met de huidige temperaturen zul je nu wel in je tentje slapen....kun je gebruik maken van een oud Indiaans gebruik; nl. wit gedroogd venkelblad aansteken en de rook in je tent verspreiden. Het is maar een tip...
Wij hebben ons wijntje op...dus tijd om naar bed te gaan..
Kus van je zus Sylvia en heel veel liefs van Marna.
Et....bon continuation... -
02 Juni 2011 - 21:13
Norbert:
Hè, hè, eindelijk: een scalp! Dit is echt het wilde westen! De prangende vraag die ik je een week geleden al stelde of je al echte indianen bent tegengekomen, is nog steeds onbeantwoord. Maar de indianenverhalen komen nu wel gelukkig los. Vet joh! Een scalp! Ik heb vorig jaar in Lapland`, van een Saam langs de weg, iets soortgelijks gekocht, maar dan wel een stuk groter. Nee, het rendier zelf zat er niet meer in hoor, alleen z'n jasje dus. Maar ik geeft toe dat het natuurlijk veel gaver is om zomaar zoefff in het voorbij gaan het spatbord van je Harley als scheermes te gebruiken! En dat onze - ja, ik voel me steeds meer betrokken - Road King daarbij ongeschonden is gebleven....tjonge, knap gedaan Ruud. Move 'm on! Maar de volgende keer toch even de dierenambulance waarschuwen hoor. -
02 Juni 2011 - 21:45
Sasja:
Ha Ruud, ik ben blij dat je je helm op had! Je klinkt steeds meer als senior traveller, wel terugkomen he! Ik lig nu in een piepklein tentje in vijlen, beetje bang voor de kou maar zal nooit zo ernstig zijn als jouw sneeuw en zandavonturen! Xxxxxx -
02 Juni 2011 - 22:59
Bart:
ruud,
tijgervellen en berenkoppen als trofee doet het niet meer zo goed tegenwoordig. Is een HD met hertenvacht op het voorspatbord de nieuwe trend?
Doe je wel en beetje voorzichtig, om te beginnen met jezelf?
Misschien moet je niet zo vroeg op staan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
